Ήταν Τετάρτη 17 Ιουνίου 1964, ένα ζεστό απόγευμα στην Αθήνα, όταν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός τέθηκαν αντιμέτωποι στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας. Στο κατάμεστο γήπεδο της Λεωφόρου, οι “πράσινοι” έπαιζαν με στόχο το νταμπλ, έχοντας προηγουμένως κατακτήσει αήττητοι το πρωτάθλημα, ένα ρεκόρ που ακόμα δεν έχει καταρρίψει καμία άλλη ελληνική ομάδα στην Α’ Εθνική. Οι “ερυθρόλευκοι”, από τη μεριά τους, ήθελαν τη νίκη για να διεκδικήσουν το κύπελλο και να μην πάει χαμένη η χρονιά. Ο νικητής της αναμέτρησης θα αντιμετώπιζε στον μεγάλο τελικό την ΑΕΚ, η οποία νωρίτερα στον άλλο ημιτελικό είχε ξεπεράσει το εμπόδιο του Πιερικού με 3-1. Τα πράγματα δεν εξελίχθησαν όμως ομαλά, με τους οπαδούς και των δύο ομάδων να… μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο.
Η κανονική διάρκεια του αγώνα έληξε ισόπαλη με 1-1, χωρίς να προμηνύεται τίποτα το περίεργο. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε στο 16′ με τον Νεοφώτιστο και ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε στο 36′ με τον Δομάζο. Οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι οδηγήθηκαν σε ημίωρη παράταση, όμως η ζέστη πρέπει να επέδρασε αρνητικά στους 22 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έδειχαν εκτός τόπου και χρόνου. Οι ευκαιρίες που χάθηκαν σε εκείνο το διάστημα από τους Δομάζο και Παπάζογλου ήταν παιδαριώδεις και αποτέλεσαν την αφορμή για να ανάψει η… σπίθα!
Οι φίλαθλοι και των δύο ομάδων θεώρησαν «στημένο» τον αγώνα, ώστε να επαναληφθεί για οικονομικό όφελος της ΕΠΟ και των δύο συλλόγων. Έτσι, άρχισαν να φωνάζουν: «πουλημένοι», «θα μπούμε μέσα», «θα το κάνουμε… Περού». (Λίγες μέρες πριν, κατά τη διάρκεια του αγώνα Περού – Αργεντινής ξέσπασαν επεισόδια, όταν ο διαιτητής ακύρωσε γκολ των γηπεδούχων, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 318 φίλαθλοι).
Το σύνθημα «θα μπούμε μέσα» ξανακούστηκε πέντε λεπτά πριν από τη λήξη της παράτασης και αυτή τη φορά το εννοούσαν. Το οργισμένο πλήθος όρμησε στον αγωνιστικό χώρο και τα έκανε «λαμπόγυαλο». Κατέστρεφε και πυρπολούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του: διαφημιστικές πινακίδες, γκολπόστ, δίχτυα, μικροφωνικές εγκαταστάσεις, θέσεις των επισήμων, το ιατρείο του γηπέδου και τα αποδυτήρια. Παίκτες, διαιτητές και παράγοντες εξαφανίσθηκαν και ο αγώνας διακόπηκε.
Η Αστυνομία, μπροστά στην οργή του λαού, τήρησε ψύχραιμη έως παθητική στάση κι έτσι δεν υπήρξαν θύματα. Συνέβαλε και το γεγονός ότι οι οπαδοί και των δύο ομάδων είχαν τον νου τους περισσότερο στις καταστροφές παρα στη συμπλοκή μεταξύ τους. Οι 1500 αστυνομικοί που ήταν επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης με διαταγή του αστυνομικού διευθυντή Γεωργίου Κανελλάκη άρχισαν να χειροκροτούν το οργισμένο πλήθος, προκειμένου να εκτονωθεί γρηγορότερα η κατάσταση.
Οι ζημιές που προκλήθηκαν στο γήπεδο ξεπέρασαν το 1.000.000 δραχμές, ένα τεράστιο ποσό για τα δεδομένα της εποχής. Μετά τα θλιβερά γεγονότα, το Διοικητικό Συμβούλιο του Παναθηναϊκού συνεδρίασε εκτάκτως και εξέδωσε ανακοίνωση, όπου μεταξύ άλλων εξέφραζε ότι «ο Παναθηναϊκός αποκρούει με αγανάκτησιν τη µοµφή ότι το ματς ήτο προσυνεννοηµένο. Διαμαρτύρεται για τους βανδαλισµούς και ζητά την παραδειγµατικήν τιµωρίαν των ενόχων». Ο Ολυμπιακός, από τη μεριά του, κινήθηκε στα ίδια επίπεδα, σημειώνοντας ότι «ουδείς έχει το δικαίωμα να κατασπιλώνει την ιστορία του Ολυμπιακού, τους αθλητάς του και τη διοίκησή του. Αποδοκιμάζουμε τους βανδαλισμούς και εκφράζουμε τη συμπάθειά μας προς τον Παναθηναϊκόv».
Η ΕΠΟ μηδένισε και τους δύο αντιπάλους και δεν όρισε επαναληπτικό ημιτελικό. Αρχικά, δεν ανακήρυξε κυπελλούχο την ΑΕΚ που είχε προκριθεί στον τελικό, όπως ζητούσαν οι εφημερίδες και η φίλαθλη γνώμη, αλλά απλώς τη δήλωσε ως εκπρόσωπο της Ελλάδας στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης της επόμενης περιόδου. Φυσικά, αργότερα, αυτή η αδικία αποκαταστάθηκε και η ΕΠΟ αναγνώρισε την ΑΕΚ ως Κυπελλούχο Ελλάδας για το 1964.