Σάββατο 26 Απριλίου 2014. Φαντάρος ακόμα, έπαιζα (όπως όλοι οι κανονικοί φαντάροι δηλαδή) στοίχημα με τη «σέσουλα» για να έχω κάτι να περνάει η ώρα μου το «απάνθρωπο» 2ωρο της σκοπιάς (Εμείς στη Σχολή Πεζικού της Χαλκίδας ξέραμε τι θα πει να φυλάς σύνορα). Εκείνη η περίοδος μπορώ να πω ότι πήγαινε αρκετά καλά, τουλάχιστον στο στοίχημα, καθώς κουτσά – στραβά βγάζαμε κάτι ψιλά (για το φρέντο εσπρέσο στο ΚΨΜ ρε παιδί μου).
Ε εκείνο το Σάββατο λοιπόν (καταραμένε Μάγκατ, θα καταλάβετε), αφού είχα μαζέψει ένα καλό ποσό σε μια εταιρεία στο ίντερνετ, είπα να βρω μια «καλή τριαδούλα» να βάλω ένα γερό ποσό και να βγάλω τα εισιτήρια για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μόλις θα ‘χα τελειώσει και το «φανταρικό» το καλοκαίρι. Ο ιδανικός συνδυασμός που λένε. Κάθομαι Πέμπτη – Παρασκευή στο στρατόπεδο λοιπόν, και ψάχνω να βρω την «καλή μου τριάδα». Μετά από αρκετή μελέτη (Ας είναι καλά η σκοπιά που λέγαμε), κατέληξα στην εξής τριάδα. Φούλαμ – Χαλ άσσο (Η Φούλαμ πέρσι που πάλευε με το Μάγκατ να σωθεί), Χετάφε – Μάλαγα άσσο (Η Χετάφε έψαχνε μια νίκη για να σιγουρέψει ότι δεν θα μπλέξει σε σενάρια υποβιβασμού) και Λόκερεν – Κλαμπ Μπριζ διπλό (Πλέι οφ Βελγίου, η Λόκερεν δεν πήγαινε για τίποτα, η Κλαμπ «κυνήγαγε» την Άντερλεχτ). Αποδόσεις 2.30 η Φούλαμ, 2.10 η Χετάφε, 2.05 η Κλαμπ Μπριζ.
«Εδώ είμαστε» έλεγα, και καθώς έβλεπα την τριάδα μου, σκεφτόμουν ότι ήρθε η ώρα να τους «τ’ αρπάξω» (καταραμένε Μάγκατ, τώρα που το σκέφτομαι πάλι). Ποντάρω ένα καλό ποσό, και με τα κέρδη έβγαζα άνετα, εισιτήρια και ξενοδοχεία για ένα 4μερο στη Μύκονο (φαντάρος τελείωνα που να πήγαινα; Στην Πάτμο το νησί της αποκάλυψης;). Ξεκινάει το πρώτο ματς, η Φούλαμ. Έτυχε να είχα έξοδο εκείνη τη μέρα (1-1 μας πήγαινε τα βίσματα στη Χαλκίδα) και έβλεπα το σκορ (όχι το ματς) σε μια καφετέρια. Ημίχρονο 0-0. Ψιλά πράγματα. Ώσπου ο μεγάλος ο Μάγκατ βάζει μέσα στο ημίχρονο τον Ντεζάγκα (ο Ιρανός ο εξτρέμ, η σφεντόνα) και τον Ρίτσαρντσον (Ο γνωστός, ο Κιέραν). Η Φούλαμ βλέπεις τότε ήταν κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού, και με νίκη για πρώτη φορά πήγαινε από πάνω). Ξεκινάει το ημίχρονο λοιπόν, εμείς η Φούλαμ έχουμε «κλείσει» τη Χαλ στα καρέ της, έχει «γύρει» το «Κρέιβεν Κότατζ» ρε παιδί μου. Και ξαφνικά μπαμ! 1-0 ο Ντεζάγκα, το Ιρανικό βέλος στο 55’, 2-0 ο Αμορεμπιέτα από κόρνερ του Ρίτσαρντσον στο 58’. Πανικός. Ο Μάγκατ τρελαμένος, οι οπαδοί τρελαμένοι, και γω έβλεπα τον Γιάννη Γαλάτη να τραγουδάει «Καλημέρα Ασπρονήσι» κάτω από τους ανεμόμυλους.
Και ξαφνικά, εκεί που τραγουδάει ο Γαλάτης, γίνεται το 2ο μπαμ και βγαίνουν οι «παπαροκάδες». 2-1 ο Γέλαβιτς στο 75’ και μένα να αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. «Και έλα, πάμε γερά, μπορούμε» έλεγα κοιτώντας το livescore του κινητού μου (Μιλάμε το ζούσα το ματς, όχι αηδίες). Η ώρα πέρναγε, εγώ το πίστευα όλο και περισσότερο. Μέχρι που φτάνει το καταραμένο λεπτό 89. Σε μια σέντρα της Χαλ που πάλευε να ισοφαρίσει, πετάγεται ο καταραμένος ο Σέιν Λονγκ (της Σαουθάμπτον τώρα) και με μια κουτουλιά κάνει το 2-2. Κλάμα, οδυρμός, εγώ να βρίζω και να φτύνω το livescore του κινητού, ο Μάγκατ να κοιτάει με αυτό το αποσβολωμένο βλέμμα «αλά Μέρκελ», ο Καραγκούνης από τις εξέδρες να κάνει γκριμάτσες, ο Μήτρογλου να ρίχνει «ξερογκαζιές» έξω από το γήπεδο με το στρογγυλοφάναρο. (δεν τα ‘βλεπα όλα αυτά, αλλά είμαι σίγουρος ότι έτσι ήταν). Μετά από 2-3 λεπτά ο «κόρακας» το λήγει. Τελικό 2-2. Από 2-0 στο 75’.
Το θέμα ήταν ότι πίστευα τόσο πολύ αυτή την τριάδα, που την ξαναπαίζω, και αντί για τη Φούλαμ, βάζω τον Παναθηναϊκό να κερδίσει τον ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου (εκείνη την μέρα ήταν ναι). Εν τέλει, κάτι πήραμε, αλλά όχι εισιτήρια πλοίου και ξενοδοχείο στη Μύκονο. Μειωμένο φοιτητικό για το ΚΤΕΛ μέχρι τα Καμένα Βούρλα, έβγαινε – δεν έβγαινε.
Και κάπως έτσι, εγώ έχασα τις καλοκαιρινές μου διακοπές, και ο Μάγκατ με τη Φούλαμ έχασαν μια κατηγορία, αφού λίγες εβδομάδες μετά έπεσε οριστικά η ομάδα. Ακόμα δεν ξέρω ποιος πόνεσε περισσότερο. Εγώ ή ο Μάγκατ;