Με ξενερώνει λίγο που πήραμε την πρόκριση στο Μουντομπάσκετ στα… χαρτιά, αλλά είμαι φανατικός υποστηρικτής της εθνικής Ελλάδας και δεν μπορώ παρά να την υποστηρίξω 100%. Οι βασικές απουσίες της ελληνικής ομάδας σε αυτό το τουρνουά είναι τρεις. Ο Σπανούλης που προτίμησε να ξεκουραστεί, ο Περπέρογλου που έπραξε το ίδιο με τον αρχηγό και ο Κουφός που δεν είχε δικαιολογία, απλά δεν… γούσταρε. Για τον Διαμαντίδη δεν το συζητώ αφού έχει τελειώσει με την εθνική, ενώ ο Κατσικάρης δεν ήθελε στην ομάδα τον Σχορτσιανίτη. Με τους Σπανούλη, Περπέρογλου και Κουφό στο ρόστερ θα είμασταν πολύ πιο δυνατοί, αλλά και όπως είμαστε τώρα, δεν υστερούμε.
Η ομάδα βρήκε ηγέτη, τον Νικ Καλάθη, ενώ αν ο Μπουρούσης είναι όπως ήταν στα φιλικά, τότε δεν θα φανεί η απώλεια του Κουφού. Στα γκαρντ, δεσπόζει η μορφή του Καλάθη. Ήταν τιμωρημένος και συμμετείχε μόνο στα τελευταία φιλικά, αλλά η ποιότητά του φάνηκε με το… καλημέρα. Μπορεί να σκοράρει, να πασάρει, να τρέξει και κυρίως να μαρκάρει εκπληκτικά. Μιλάμε για έναν τελείως διαφορετικό παίκτη σε σχέση με αυτόν που είδαμε στον Παναθηναϊκό. Βεβαίως έχουν περάσει και τρία χρόνια από τότε και ήταν δεδομένο πως θα εξελιχθεί. Από κει και πέρα, οι Μάντζαρης και Σλούκας αλληλοσυμπληρώνονται και ξέρουν πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου, ενώ ο Νίκος Ζήσης είναι σταθερή αξία. Ο Βασιλειάδης μπορεί να προσφέρει πολύτιμες λύσεις στο σκοράρισμα, καθώς διαθέτει πολύ καλό μακρινό σουτ. Στην θέση 3 έχουμε ίσως τις καλύτερες λύσεις στο τουρνουά. Από τη μία ο Γιάννης Αντεντοκούμπο (μπορεί να παίξει και ως σούτινγκ γκαρντ, ή ακόμη και πλέι μέικερ αν χρειαστεί), που αγώνα με τον αγώνα γίνεται όλο και καλύτερος. Από την άλλη, ο Κώστας Παπανικολάου, παίκτης των Χιούστον Ρόκετς πλέον. Μετά την εξαιρετική χρονιά του στην Μπαρτσελόνα θέλει να κάνει το καθήκον του και με την εθνική. Δύο είναι τα τεσσάρια που έχουμε στο ρόστερ, με τελείως διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού, αλλά το ίδιο ολοκληρωμένοι και οι δύο. Ο Πρίντεζης αρέσκεται να παίζει κοντά στο καλάθι και με τον περίεργο τρόπο που σουτάρει, είναι άκρως εντυπωσιακός. Θα έλεγα πως είναι το βαρόμετρο της ομάδας. Ο Καϊμακόγλου παίζει πιο πολύ απ’ έξω, αλλά με το τεράστιο μυαλό του, μπορεί να πασάρει υπέροχα. Άσε που είναι και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς μας. Στην θέση του σέντερ, θα πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας να μην πάθει τίποτα ο Μπουρούσης. Ήταν εκπληκτικός στα φιλικά και έδειξε πως θα είναι η χρονιά του. Ο Βουγιούκας είναι σε μέτρια αγωνιστική κατάσταση, αλλά ο Κατσικάρης είδε μια βελτίωση στα τελευταία φιλικά, με αποτέλεσμα να του δώσει επιτέλους μια συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Τέλος, ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι ένας παίκτης έμπειρος, που συνήθως θα παίζει για να… ρίχνει και να… τρώει ξύλο από τους αντίπαλους ψηλούς.
Αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας είναι ο Φώτης Κατσικάρης, ο οποίος είναι “θιασώτης” του ισπανικού μπάσκετ. Πολλές και γρήγορες πάσες, σουτ όποτε βρεθεί ελεύθερος παίκτης και ακατάπαυστο πρέσινγκ στα 3/4 του γηπέδου. Αν μη τι άλλο, ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ, έχει πετύχει σε κάθε ομάδα που ανέλαβε ως σήμερα. Και χρωστάει και μια απάντηση στους Ρώσους, οι οποίοι του φέρθηκαν επιεικώς γαϊδουρινά, πριν από ένα χρόνο.
Ας ελπίσουμε πως αν η Ελλάδα περάσει από τον όμιλο θα είναι τυχερή στα διασταυρώματα της επόμενης φάσης για να πάει αρκετά μακριά στη διοργάνωση. Ακόμη όμως κι αν δεν το κάνει, θα παραμείνει η αγαπημένη μου ομάδα!