Σε ακόμα μια οριακή κατάσταση που οδηγήθηκε από το 90λεπτό στην παράταση κι από ‘κει στα πέναλτι (0-0), Ολλανδία και Αργεντινή έκαναν τα πάντα για να προκριθούν στη λεπτομέρεια, με την “άλμπισελέστε” να αποδεικνύεται ικανότερη και τυχερότερη (4-2) στη ψυχοφθόρο διαδικασία, παίρνοντας εν τέλει τη πρόκριση χάρη κυρίως στις δύο επεμβάσεις του Ρομέρο, αλλά και την ευστοχία των παικτών της. Στο μεγάλο τελικό του Μαρακανά στις 13 Ιουλίου θα αντιμετωπίσει την ομάδα από την οποία ηττήθηκε με ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι στον τελευταίο τελικό που έφτασε σε Παγκόσμιο κύπελλο το 1990, τη Γερμανία…
Η Ολλανδία ξεκίνησε επαναφέροντας το 5-3-2 (αντί του 4-3-3) και τον Ντε Γιόνγκ που ξεπέρασε τον τραυματισμό του στη βασική ενδεκάδα, ενώ η Αργεντινή εκτός από αλλαγή προσώπων (ξεκίνησε με Μπίλια και Πέρεζ στη μεσαία γραμμή λόγω και του τραυματισμού του Ντι Μαρία) δεν παρατάχτηκε με διαφορετική διάταξη σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια.
Το πρώτο ημίχρονο όχι μόνο διέφερε κατά πολύ από εκείνο του χθεσινού ημιτελικού μεταξύ Βραζιλίας και Γερμανίας που είχε ήδη 5 γκολ, αλλά ουσιαστικά δεν σημειώθηκε καμία καθαρή ευκαιρία μπροστά από τις δύο εστίες. Η Αργεντινή, είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων αφού διατηρούσε την περισσότερη ώρα τον έλεγχο της μπάλας, ωστόσο παρά την ισχνή υπεροχή της δεν κατάφερε τίποτα παραπάνω από δύο υποψίες ευκαιριών κι αυτές από στημένες φάσεις. Η πρώτη από απευθείας εκτέλεση φάουλ του Μέσι που κατέληξε στην αγκαλιά του Σίλεσεν (15’) και η δεύτερη από κεφαλιά-ψαράκι του Γκαράι που έφυγε άουτ, ύστερα από εκτέλεση κόρνερ του Λαβέτσι (25’).
Ίδιο ακριβώς σκηνικό και στο δεύτερο μέρος, μόνο που η Ολλανδία ήταν εκείνη που έλεγχε τώρα το ρυθμό του παιχνιδιού (σε αυτό βοήθησε πολύ και η είσοδος του Κλάσι αντί του Ντε Γιόνγκ), χωρίς ωστόσο να ξαναδούμε κάποια καλή στιγμή μπροστά από τις δύο εστίες. Μέχρι το 75ο λεπτό η κορυφαία φάση του δεύτερου μέρους δεν ήταν άλλη από ένα φάουλ του Σνάιντερ στο 50ο που όμως πέρασε πολλά μετρά πάνω από την εστία του Ρομέρο. Ο Ιγκουαίν λίγο έλειψε να βάλει την Αργεντινή μπροστά στο 76’ αλλά η μπάλα κατέληξε στην εξωτερική πλευρά των διχτύων από την προβολή που επιχείρησε. Στο 84’ ένα μακρινό σουτ του Ρόχο δεν δυσκόλεψε τον Σίλεσεν και στο 90’ η Ολλανδία λίγο έλειψε να… κλέψει τη νίκη αλλά ο Μασκεράνο πρόλαβε τελευταία στιγμή να βάλει το πόδι του στο σουτ του Ρόμπεν και να διώξει σε κόρνερ. Μέτα από αυτό, η παράταση ήταν αδύνατο να αποφευχθεί και έτσι το ματς οδηγήθηκε στο εξτρά 30λεπτό.
Στο πρώτο μισό της παράτασης δεν είδαμε τίποτα το αξιοσημείωτο, παρά ένα καλό σουτ του Ρόμπεν που μπλόκαρε ο Ρομέρο. Στο 115’ ο Παλάσιος πέταξε στον “κάλαθο των αχρήστων” σπουδαία ευκαιρία, όταν ύστερα από μπαλιά στην πλάτη της Ολλανδικής άμυνας επέλεξε να κάνει βιαστική κεφαλιά, αντί για σουτ, την οποία και μπλόκαρε εύκολα ο γκολκίπερ του Άγιάξ. Το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι, ωστόσο αυτή τη φορά δεν υπήρχαν αλλαγές για να εισέλθει ο Κρούλ, επομένως ο Φαν Γκάαλ δεν μπορούσε να αντικαταστήσει το βασικό του τερματοφύλακα με τον «πεναλτάκια» και ήρωα της αναμέτρησης με την Κόστα Ρίκα, Κρούλ.
Φταίει, δεν φταίει αυτό, η Αργεντινή προκρίθηκε πανηγυρικά στη διαδικασία των πέναλτι με 4-2, με απόλυτο πρωταγωνιστή το Ρομέρο που «ντύθηκε Κρούλ» και απέκρουσε 2 πέναλτι, πράγμα που σημαίνει πως θα αγωνιστεί σε τελικό για 5η φορά στην ιστορία της. Τελευταία εκείνη κόντρα στην προσεχή της αντίπαλο Γερμανία, στην Ιταλία το 1990!