Ο Καζαντζάκης έγραφε “φτάσε όπου δεν μπορείς” και η Εθνική Ελλάδος ακολουθεί τη ρήση του μεγάλου μας λογοτέχνη.
Νομίζω ότι το μεγαλύτερο κέρδος για τη χώρα μας είναι η απόδειξη του τι μπορεί να κάνει και στο ποδόσφαιρο. Θα μου πείτε δεν μας έφτανε το Euro του 2004; Προφανώς όχι. Για πολλούς λόγους. Γιατί οι αρμόδιοι φορείς δεν φρόντισαν να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία, γιατί το συμφέρον της ομάδας μέτραγε και μόνο, γιατί ο οπαδισμός κυριαρχεί, γιατί η καχυποψία βρίσκεται στο αίμα μας, γιατί η κρίση γονάτισε τις περισσότερες ομάδες. Το ομοσπονδιακό συγκρότημα ήταν εκεί και αντιστεκόταν. Όχι όμως με τον τρόπο που αρέσει στην κερκίδα. Δηλαδή, να συνδυάζει θέαμα και ουσία. Λες και αυτό το κάνουν πολλές ομάδες στον κόσμο. Η εντύπωση που κυριαρχούσε ήταν ότι έχουμε ανέβει επίπεδο, αλλά δεν είμαστε για μεγάλα πράγματα. Δεν μπορούμε να παίξουμε όμορφο ποδόσφαιρο. Μέχρι τώρα.
Η νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού συνδυάστηκε με θέαμα και ανέδειξε επιθετικές και δημιουργικές αρετές των διεθνών μας. Η πρόκριση στους “16” του Μουντιάλ παρέχει μακροχρόνια ασυλία και ασπίδα από τους άπειρους προπονητές της εξέδρας. Κανείς δεν θα μπορεί, πια, να πει “δεν μπορεί η Ελλάδα”. Μπορεί και το φώναξε. Ας ακούσουμε για μια φορά στη ζωή μας.