Αυτό το σλόγκαν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» το εισήγαγε στην ελληνική κοινωνία ο Μιχάλης Τροχανάς, πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν ιδιοκτήτες της ΑΕΚ. Πανέξυπνος και καλλιεργημένος ο Μιχάλης Τροχανάς, δεν έκανε τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που προσπαθούσε πάντα η κάθε τύπου εξουσία με τον Τύπο: «Διαπλοκή ή καταγγελία».
Το σλόγκαν αυτό άρεσε στον κόσμο. Ήταν έξυπνο, εύηχο, εύληπτο, περίπου «χαρούμενο», αλλά εξ ίσου δόλιο, παρελκυστικό, ταπεινωτικό και… διεγερτικό για τις ακατέργαστες συνειδησιακές μάζες. Φυσικά, επικίνδυνο. Πολύ επικίνδυνο και φασιστικό. Η κάθε γενίκευση είναι φασισμός.
Από τότε, πολύ επικαλέστηκαν το σλόγκαν του Τροχανά για αποπροσανατολισμό και είναι αλήθεια ότι το κατάφεραν. Όλοι, σχεδόν οι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων, που διαφωνούσαν με την κριτική, στρέφονταν εναντίον των δημοσιογράφων. Η εξουσία, ως γνωστόν, δεν αρέσκεται στην κριτική αλλά στο λιβάνισμα από τον Τύπο.
Το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», έγιναν χάριν συντομίας «ΑΡΔ», από τα αρχικά της κάθε λέξης. Επί των ημερών μας, ο μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού, Νίκος Παππάς το αναφέρει όταν πρόκειται να ταξιδέψει με λεωφορείο και… βαριέται, όπως αναφέρει, είπε να ρίξει ένα «ΑΡΔ» στους δημοσιογράφους.
Διότι οι δημοσιογράφοι τον έψεξαν που αποκάλεσε «βλάκα» τον ομοσπονδιακό προπονητή Θανάση Σκουρτόπουλο, επειδή δεν τον κάλεσε στην εθνική. Δεν έπρεπε να το κάνουν. Στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία του ξεχαρβαλώματος των αξιών, ο Παππάς το θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό να αποκαλεί «βλάκα» έναν προπονητή και μεγαλύτερό του σε ηλικία. Σεβασμός; Τι πα να πει αυτό το πράγμα;
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι «μια ομάδα μόνος του», όταν χάνει ο Παναθηναϊκός και δέχεται κριτική από τους δημοσιογράφους. Όταν υποχρέωσε την ομάδα του να ταξιδέψει με λεωφορείο από την Πόλη, μετά την ήττα από τη Φενέρ, θα δίσταζε να τα βάλει με τους δημοσιογράφους;
Μετά ακολούθησε ο Μανόλο Χιμένεθ, που μίλησε για δημοσιογράφους «μαριονέτες», πριν από το ματς με τον Ατρόμητο, «καβάλα στο άλογο» καθώς ήταν, με το 0-0, κόντρα στη Μίλαν. Ήρθε η ήττα από τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ. Δεν επανέλαβε τη φράση του. Τότε έπρεπε να την υπερασπιστεί.
Και μετά, ο Γιώργος Σαββίδης. Μετά τη νίκη 1-0 του ΠΑΟΚ με γκολ στο 90’ επί του σαφώς ανώτερου Απόλλωνα Πόντου, έγραψε στο instagram «αλήτες, ρουφιάνοι». Πόσταρε και φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα (!) και επιτέθηκε στους δημοσιογράφους. Γενικά, όχι ονομαστικά.
Τι θα έπρεπε να γράψουν οι δημοσιογράφοι, μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό και τη νίκη επί του Απόλλωνα στις καθυστερήσεις; Να εκθειάσουν το Λουτσέκου; Να γράφουν «κοιτάμε το επόμενο παιχνίδι» κι αν δεν έρθει επιθυμητό αποτέλεσμα και σ’ αυτό, «πάμε για το επόμενο»; Αυτό μπορεί να το κάνει ένας υπάλληλος, όχι ο δημοσιογράφος.
Είναι, ωστόσο, οι δημοσιογράφοι «κοινωνία αγγέλων»; Όχι, βέβαια. Ξέρετε κάποιον κλάδο που να είναι; Το να στρέφει, όμως, ένας «ηγέτης» το λαό του εις βάρος όλων των δημοσιογράφων, δεν αδικεί τους κανονικούς δημοσιογράφους, Σιγά, που τον νοιάζει.
Όσο απαξιώνει το δημοσιογραφικό επάγγελμα, δεδομένης και της κρίσης που μαστίζει τον κλάδο, στην ουσία ο «ηγέτης» επιχειρεί να τον «εντάξει» στο μπλοκ των… «κοιτάζουμε μπροστά, πάμε δυνατά για το επόμενο παιχνίδι». Για να πας μπροστά, όμως, πρέπει να κοιτάς πίσω. Το παρελθόν είναι οδηγός για την αποφυγή των λαθών του μέλλοντος.
Κι ο κόσμος; Τι λέει γι αυτό ο λαός της κάθε ομάδας; Είναι περίπου μοιρασμένος. Ο ένας, μέγας θαυμαστής του προέδρου, θέλει από τους δημοσιογράφους να στηρίζουν την ομάδα του κι ας μην παίζει καλά κι ας χάνει κάθε αγωνιστική. Ο άλλος, όμως, θέλει να μαθαίνει γιατί δεν πάει καλά η ομάδα του, έχεις τις απορίες του και ψάχνει τον δημοσιογράφο για να του τις λύσει. Και δεν τοποθετεί τον κάθε πρόεδρο πάνω από την ομάδα του…