Η εθνική μας ομάδα είναι προφανώς μία κόπια αυτής του Ότο Ρεχάγκελ και του Φερνάντο Σάντος όσο αφορά το μενταλιτέ της και την αυτογνωσία της. Οι Έλληνες παίκτες και ο προπονητής γνωρίζουν ποιες ακριβώς είναι οι δυνατότητες αυτής της ομάδας και ανάλογα πράττει κι έτσι ήρθαν τα ισόπαλα αποτελέσματα στο Βέλγιο και τη Βοσνία. Είναι μεγάλη υπόθεση να γνωρίζει ο καθένας τον πήχη του. Κι οι Έλληνες το γνωρίζουν καλά.
Λοιπόν, η εθνική στη Βοσνία δεν έπαιξε ελκυστικό ποδόσφαιρο. Πότε, όμως, στο πέρασμα των χρόνων έπαιζε συναρπαστικό ποδόσφαιρο; Έπαιξε στην εποχή του Δομάζου και του Κούδα και του Παπαϊωάννου και του Σιδέρη. Από ατυχία δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ 1970 στο Μεξικό. Όταν, όμως, το ποδόσφαιρο άρχισε να «τετραγωνίζεται» από τους προπονητές, που σημαίνει ότι έπαψε να είναι απλό «παιχνίδι», τότε η κάθε ομάδα ανέλυε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τα πλεονεκτήματα και τα ελαττώματα.
Φτάσαμε στο σήμερα. Η εθνική μας δεν μπορούσε ν’ αλλάξει δυο – τρεις μπαλιές στο κέντρο.
Το είπε κι ο Σκίμπε, εξ άλλου πριν από το παιχνίδι, ότι πρέπει να παίζουμε χωρίς τη μπάλα. Δεν έχει το ταλέντο να το κάνει σε διεθνές επίπεδο, αφού οι κατ’ εξοχήν δημιουργικοί παίκτες ο Φορτούνης με το Μάνταλο είναι καλοί, αλλά όχι σε top επίπεδο διεθνών προδιαγραφών. Τι, λοιπόν, μας απέμεινε; Η άμυνα, που είναι η δευτέρα φύσις του Έλληνα. Μια ζωή άμυνα έπαιζε σε κάθε έκφανση της ζωής του.
Κι αν εξαιρέσουμε την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όλοι οι άλλοι πόλεμοι που διεξήγαμε ήταν αμυντικοί και ποτέ επιθετικοί. Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στους εμφύλιους πολέμους. Αυτό είναι το φόρτε μας να βγάζουμε τα μάτια μας μεταξύ μας, από τους Πελοποννησιακούς πολέμους μέχρι τον μετακατοχικό εμφύλιο. Συνεπώς, είναι θρονιασμένο στο DNA η άμυνα. Άλλωστε και στην εποχή των μνημονίων, οι Έλληνες… άμυνα παίζουν…
Ο Σκίμπε, λοιπόν, γνώστης της ψυχολογίας των Ελλήνων, όπως και ο Ρεχάγκελ και φυσικά ο πανεπιστημιακού επιπέδου Φερνάντο Σάντος, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να εκμεταλλευτούν την έφεση στην άμυνα. Άλλωστε, αμυντικούς παίκτες εξάγουμε στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης. Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Τοροσίδης, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Τζαβέλλας, Σταφυλίδης κλπ.
Η λογική του Σκίμπε είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθροισμα στιγμών και στατιστικά, το κάθε παιχνίδι «χρωστάει» στιγμές στην κάθε ομάδα. Μας ήρθε αυτή η στιγμή με το Μάνταλο. Δεν την αξιοποιήσαμε. Δεν κερδίσαμε, θα πείτε. Ναι, αλλά δεν χάσαμε, όμως. Να θυμίσω μία δήλωση του Βραζιλιάνου Ρονάλντο, μετά από ήττα της εθνικής Βραζιλίας; «Χάσαμε, γιατί δεν κερδίσαμε». Αντιλαμβάνεστε τη διαφορά. Η Βραζιλία έχει πάντα στόχο να πάρει τη νίκη κι όχι να την «κλέψει». Ο σοβαρός Σκίμπε προσπάθησε να εκμηδενίσει τις «στιγμές» του Βελγίου και της Βοσνίας. Το κατάφερε, πήραμε δυο βαθμούς, τέλος. Σκοπός επετεύχθη.