Το βράδυ της Τετάρτης, η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα. Ο Αλσατός τεχνικός φέτος βρίσκεται για ακόμα μια φορά “με το ένα πόδι εκτός ομάδας”, αφού όλο και πληθαίνουν οι φωνές για την αντικατάσταση του.
Αλήθεια, πόσο δίκιο έχουν αυτοί που φωνάζουν πως ο Βενγκέρ κρατάει πίσω την ομάδα;
Η μεταγραφική περίοδος του χειμώνα, ήταν αρκετά κομβική για τους “κανονιέρηδες”. Χάθηκε ο καλύτερος παίκτης της ομάδας (Αλέξις Σάντσες), αλλά αποκτήθηκαν άλλοι δυο top class παίκτες. Ο φορ Ομπαμεγιάνγκ και ο δημιουργικός μεσοεπιθετικός, Μκχιταριάν. Θεωρητικά, η ποιότητα της ομάδας ανέβηκε. Ο Βενγκέρ έχει λύσεις σε όλες τις γραμμές. Μπορεί να επιλέξει μεταξύ δυο βασικών συστημάτων (με τριάδα στην άμυνα και 4-3-3) συν τις παραλλαγές τους. Οι απαιτήσεις παραμένουν υψηλές, αφού η Άρσεναλ δεν είναι ομάδα μαθημένη στο Γιουρόπα Λιγκ.
Στο πρωτάθλημα, όμως η διαφορά από την τετράδα είναι διψήφια. Το καλό ποδόσφαιρο που κάποτε ήταν το χαλάκι κάτω από το οποίο έκρυβαν το πρόβλημα κατάκτησης τίτλων, γίνεται όλο και πιο σπάνιο και ο Βενγκέρ με τα “κολλήματά” του παραμένει αναξιόπιστος στη μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών. Ο Αλσατός, πριν λίγα χρόνια, όταν ξεκίνησε να μεγαλώνει πολύ η δαπάνη των ομάδων, είχε δηλώσει πως δεν πιστεύει ότι ένας παίκτης αξίζει 70-80 εκατομμύρια. Το έβλεπες όχι μόνο στις αγορές του, αλλά και στις πωλήσεις του. Είχε πουλήσει τους δυο καλύτερους παίκτες του για 30-35 εκατομμύρια (Φάμπρεγας, Φαν Πέρσι), όταν θα μπορούσε να διεκδικήσει πολύ περισσότερα. Απλά δεν το πίστευε ως λογική.
Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει κι αυτό. Κάθε φορά πληρώνει τουλάχιστον 50 εκατομμύρια για έναν ποδοσφαιριστή αξίας. Οζίλ, Αλέξις, Λακαζέτ, Ομπαμεγιάνγκ μερικά από τα ονόματα. Η λογική άλλαξε, το “ταβάνι” παρέμεινε. Η Άρσεναλ έχει να διεκδικήσει τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ από το 2008 όταν και τερμάτισε τέσσερις βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια. Έκτοτε μια φορά τερμάτισε δεύτερη, το 2016 όταν το πήρε η Λέστερ, αλλά ουσιαστικά δεν διεκδίκησε ποτέ το πρωτάθλημα. Η Τότεναμ ήταν η άλλη ομάδα που πήγε να το πάρει. Από το 2008 και μετά πάντα τερματίζει κάτω από την τρίτη θέση, και σχεδόν πάντα η διαφορά είναι -15 από την κορυφή.
Για ευρωπαϊκή διάκριση ούτε λόγος. Ο Βενγκέρ και η δική του Άρσεναλ έχει να κάνει ευρωπαϊκή υπέρβαση από το 2009 όταν κι έφτασε στους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ. Το μεγάλο προσόν του Αλσατού, σύμφωνα πάντα με τους εργοδότες του, είναι το καλό οικονομικό κουμάντο. Οι δικές του επιλογές φέρνουν έσοδα, με τα οποία χτίστηκε το “Emirates”. Οι δικές του επιλογές συντηρούν τον οργανισμό που πουλάει συνεχώς και παράγει αρκετούς ποδοσφαιριστές από τα “σπλάχνα” του.
Γιάτι όπως έχει δηλώσει επανειλημμένως, ο ισχυρός άνδρας του συλλόγου, Σταν Κρένκε, στα σενάρια απομάκρυνσης του προπονητή του: “Ο Βενγκέρ είναι ο καλύτερος συνεργάτης που είχα ποτέ στις επιχειρήσεις μου”.