Το Μουντιάλ φτάνει στο τέλος του και θέλω να επισημάνω κι εγώ ορισμένα πράγματα με τη σειρά μου. Εκτός από τρία – τέσσερα ματς, τα παρακολούθησα όλα και μάλιστα με τη δέουσα προσοχή.
Η Γερμανία είναι η συνέχεια της προ τεσσάρων ετών Ισπανίας. Παίζει αυτό το συνεχές passing ball, έχει παικταράδες σε όλες τις γραμμές και ηγετικές φυσιογνωμίες στον κορμό της (Νόιερ, Χούμελς, Λαμ, Σβαϊνστάιγκερ, Κλόσε, Μίλερ). Αν είχε και έναν λίγο καλύτερο αριστρό μπακ, καθώς και έναν άξι συμπαραστάτη του Χούμελς στην άμυνα, θα ήταν αχτύπητη. Δικαιότατα βρέθηκε στον τελικό.
Η Αργεντινή ξεκίνησε νωθρά το Μουντιάλ, με τον Μέσι να προσπαθεί να παίξει μόνος του τους αντιπάλους. Βοήθεια είχε μόνο από τους Ντι Μαρία και Ιγουαίν, ενώ οι άλλοι, απλώς συμπλήρωναν την ενδεκάδα. Όμως, από τα νοκ άουτ και μετά, ανέβηκε πολύ ο Μασεράνο, που έδωσε πάρα πολλές λύσεις στο κέντρο. Επίσης, ο Γκαράι είναι μια εξαιρετική λύση στο κέντρο της άμυνας.
Είναι ξεκάθαρο για μένα πως η Γερμανία είναι η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Έχει το πλεονέκτημα στον τελικό, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως παίζουμε σε λατινοαμερικάνικο έδαφος. Όσον αφορά το πάθος, εκτιμώ πως οι Αργεντινοί είναι μπροστά σε αυτό τον τομέα. Θα τα δώσουν όλα για να φύγουν με ένα τρόπαιο, μέσα στην χώρα της “αιώνιας” αντιπάλου Βραζιλίας.
Εκτός των ομάδων που προκρίθηκαν στον τελικό, υπάρχαν και κάποιες άλλες που ξεχώρισα. Οι δύο “αδικημένες” από την εξέλιξη του τουρνουά, είναι για μένα οι Η.Π.Α. και Μεξικό. Η μεν ομάδα του Κλίνσμαν είχε εξαιρετική φυσική κατάσταση, πολύ καλή τακτική, πείσμα για διάκριση και πολύ ταλέντο. Όμως, η έλλειψη δυο-τριών καλών αναπληρωματικών, σε συνδυασμό με το οτι δεν είχαν έναν πολύ καλό σέντερ φορ (ο Άλντιντορ τραυματίστηκε νωρίς), τους ανάγκασε να μείνουν εκτός από την φάση των 16. Το δε Μεξικό αποκλείστηκε πραγματικά “τσάμπα” από την Ολλανδία. Για μένα, τα “σομπρέρο” είναι μέσα στις τρεις – τέσσερις καλύτερες ομάδες στον κόσμο και αν είχαν λίγο παραπάνω εμπειρία, θεωρώ πως θα έκαναν πολλές εκπλήξεις ακόμη.
Για την Βραζιλία, δεν θα πρέπει να μας μείνει η εικόνα του 7-1. Πρόκειται για μια αρκετά καλή ομάδα, που όμως δεν είχε έναν σοβαρό επιτελικό χαφ και έναν στοιχειωδώς καλό σέντερ φορ. Οι δύο θέσεις για τις οποίες διακρινόταν πάντα η Βραζιλία σε κάθε Μουντιάλ, στο συγκεκριμένο ήταν “κενές”. Όταν έχεις στην άμυνα παικταράδες όπως οι Τιάγκο Σίλβα και Νταβίντ Λουίς, με λίγη προσοχή μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά, αν έχεις κάτι αντίστοιχο και επιτελικά.
Η Ολλανδία έφτασε ψηλότερα από όσο της άξιζε. Για μένα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Βγάλτε από την ενδεκάδα τον Ρόμπεν και αυτή η ομάδα δεν θα προχωρήσει πιο πέρα από τους 16. Όσο για τον άσο της Μπάγερν, ήταν κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά.
Όλα πήγαν στραβά για την Ισπανία. Από το πρώτο ματς φάνηκε τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Για μένα, είναι κρίμα να μιλάει κάποιος απαξιωτικά για αυτούς τους παίκτες, αφού υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσαν εύκολα να κατακτήσουν αυτό το Μουντιάλ. Κι όταν λέω άλλες συνθήκες, εννοώ χωρίς να είναι κορεσμένοι από τους συνεχόμενους τίτλους και πολύ κουρασμένοι από τα πολλά παιχνίδια με τους συλλόγους τους.
Παρότι πολύ το χάρηκα, θεωρώ πως είναι κρίμα ο αποκλεισμός της Ακτής Ελεφαντοστού. Όχι οτι δεν τους άξιζε να μείνουν έξω από την πρώτη φάση, αλλά ήθελα να δω μερικούς μεγάλους παίκτες, να διεκδικούν διάκριση στο τουρνουά.
Τεράστια έκπληξη ήταν για μένα ο αποκλεισμός της Ιταλίας και της Αγγλίας από την πρώτη φάση. Κι αν για την Ιταλία, θεωρώ πως της άξιζε τέτοια τύχη, για την Αγγλία συνεχίζω να πιστεύω πως είναι μια εξαιρετική ομάδα, με παίκτες που αντιμετωπίζουν ψυχολογικό πρόβλημα όταν παίζουν με την εθνική τους. Κι ο προπονητής τους δεν κατάφερε να το λύσει.
Η Κόστα Ρίκα δεν με εντυπωσίασε, αλλά φυσικά δεν παύει να αποτελεί την ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης. Με παίκτες που έτρωγαν σίδερα, με τερματοφύλακα που δεν άφηνε ούτε κουνούπι να περάσει και με άγνοια κινδύνου, λύγισε στην διαδικασία των πέναλτι στα προημιτελικά.
Η Γαλλία έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και αν δεν έπεφτε πάνω στην Γερμανία, θα μπορούσε να προχωρήσει κι άλλο. Ταλέντο υπήρχε μπόλικο, αλλά της έλειπε ένας μεγάλος ηγέτης. Μια προσωπικότητα τύπου Ζιντάν, που θα μπορούσε να την πάρει στις πλάτες του, όταν έβλεπε τα δύσκολα. Αυτός ο παίκτης θα μπορούσε να είναι ο Ριμπερί, αλλά δυστυχώς τραυματίστηκε.
Από κει και πέρα, προχώρησαν όσο ακριβώς άξιζαν οι Χιλή και Κολομβία, οι ομάδες από την Ασία και την Αφρική ήταν για ένα ακόμη Μουντιάλ, χωρίς ψηλό ταβάνι, ενώ η Ελλάδα θα μπορούσε σίγουρα να φτάσει μέχρι τους οκτώ, αν ήταν λίγο πιο τυχερή. Αλλά με τα αν δεν παίζεται η μπάλα.
Αυτή η ιεροτελεστία του ποδοσφαίρου, το παγκόσμιο κύπελλο, τελειώνει σε λίγες μέρες. Έτσι, επειδή το επόμενο είναι σε τέσσερα χρόνια, βάζουμε την αντίστροφη μέτρηση στα δύο, όταν και θα δούμε την δεύτερη καλύτερη διοργάνωση μετά το Μουντιάλ, το Euro.