«Ο Ολυμπιακός παίζει 4-2-3-1 και το γυρίζει σε… 4-4-2 και μερικές φορές σε 4-3-3». «Ο Παναθηναϊκός παίζει «καθαρό» 4-3-3, αλλά αν ο Ουζουνίδης «φάει φλασιά», το γυρνάει σε 4-2-3-1». «Ο ΠΑΟΚ παίζει με δυο
“εξάρια” στο 4-3-3». «Η ΑΕΚ έχει σταθερό σύστημα 4-3-3 όταν επιτίθεται και 4-4-2 όταν αμύνεται». Όλα αυτά είναι «αναλύσεις» που διαβάζουμε στο διαδίκτυο κυρίως, από την «εξισωμένη δημοσιογραφία» μεταξύ δημοσιογράφων και αναγνωστών. Τα διεθνή δημοσιογραφικά φόρα την ονοματίζουν «δημοσιογραφία των πολιτών».
«Θύματα» της ημιμάθειας είναι, φυσικά, οι οπαδοί, που διαβάζοντας το διαδίκτυο, μπερδεύονται τόσο πολύ, που στο τέλος σχηματίζουν την «δική τους» αλήθεια για τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα τους. Διότι κι ο κάθε δημοσιογράφος έχει κι αυτός την «δική» του. Πώς, στην πραγματικότητα, έχουν τα πράγματα; Θα σας πω μια ιστορία.
Στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι πάθει ένα «συστημικό σοκ» μ’ αυτά που διάβαζε για τον Ολυμπιακό και τις άλλες ομάδες, σχετικά με τον τρόπο που αμύνονται ή επιτίθενται. Ο «φίλος μου» – τολμώ να πω – Βάσκος προπονητής της Μπαρτσελόνα, είχε προσφερθεί να διδάξει ο ίδιος τους Έλληνες δημοσιογράφους περί των συστημάτων και τακτικής. Αμισθί. Αφιλοκερδώς. Κι όχι μόνο τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού.
Η πρόθεση του super gentleman Βαλβέρδε έγινε μέσω εμού, κάπου ένα βράδυ στη Γλυφάδα. Προώθησα αυτή την επιθυμία του Βάσκου. Δεν έχει σημασία, που. Δεν έγινε απολύτως τίποτα κι αυτό έχει σημασία. Συνεχίζουμε να εμπορευόμαστε την ημιμάθειά μας. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία απ όλα. Ότι (και) στο ποδόσφαιρο ζούμε στο «περίπου», δηλαδή, σε εικονιστική πραγματικότητα.
Προπονητής μεγάλης ομάδας, μου εκμυστηρεύτηκε ότι έρχεται σε τρομερά δύσκολη θέση ν’ απαντήσει σε ερωτήσεις συστημάτων και τακτικής, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και αναγκάζεται να σκηνοθετεί ένα σενάριο της στιγμής, μόνο και μόνο για να μην προσβάλει τον δημοσιογράφο που ρωτάει.
Έχει, λέει, το άγχος ο προπονητής, ότι αν διαφωνήσει με το περιεχόμενο της ερώτησης… κινδυνεύει. Γιατί; Διότι ο δημοσιογράφος θεωρεί ότι γνωρίζει περισσότερο απ αυτόν, τον ίδιο, τον προπονητή! Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει να υπάρξει τέτοια αντιπαράθεση; Ο προπονητής είναι «χαμένος από χέρι» στην πρώτη αποτυχία.
Στην Ελλάδα έχουμε προπονητές… κανονικούς. Ο Ουζουνίδης, ο Χάσι, ο Χιμένεθ, ο Στανόγεβιτς. Αυτοί δεν πήραν το δίπλωμα του προπονητή κάνοντας μπάνια στη Ρόδο, για να χρησιμοποιήσω τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας. Ούτε κατοχυρώνει κανέναν το δίπλωμα της ΟΥΕΦΑ από μία εβδομάδα σεμιναρίων. Στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, δίπλωμα προπονητή παίρνουν σε δυο χρόνια σπουδών.
Αυτοί, λοιπόν, οι κανονικοί προπονητές (θεωρώ πως) δεν θα έχουν πρόβλημα να διδάξουν ποδόσφαιρο στους δημοσιογράφους κι ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικών Συντακτών θα μπορούσε να θέσει υπό την αιγίδα του το όλο project.