Στις 11 Ιουνίου του 1980 η Ελλάδα πήρε για πρώτη φορά μέρος στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης. Αυτό το ήταν το “Κύπελλο Εθνών” του 1980, όπως λεγόταν ακόμα το Euro, το οποίο διοργανώθηκε από την Ιταλία. Η επιτυχία για την εθνική μας ήταν μεγάλη, αν αναλογιστούμε ότι στην τελική φάση προκρίθηκαν μόλις οκτώ ομάδες. Το συγκρότημα του Αλκέτα Παναγούλια για να βρεθεί εκεί πρώτα ξεπέρασε όμιλο με αντιπάλους τις ΕΣΣΔ, Ουγγαρία και Φινλανδία.
Η τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών έγινε από τις 11 έως τις 22 Ιουνίου 1980 σε τέσσερις ιταλικές πόλεις: Ρώμη, Νάπολι, Τορίνο και Μιλάνο. Η Ελλάδα συμπεριελήφθη στον Α’ Όμιλο, με αντιπάλους τη Δυτική Γερμανία, την Τσεχοσλοβακία και την Ολλανδία. Τον άλλο όμιλο αποτελούσαν η Ιταλία, το Βέλγιο, η Αγγλία και η Ισπανία.
O Αλκέτας Παναγούλιας πήρε μαζί του στην Ιταλία 22 ποδοσφαιριστές: 5 από τον ΠΑΟΚ(Κώστας Ιωσηφίδης, Γιάννης Δαμανάκης, Γιώργος Κούδας, Γιάννης Γούναρης, Γιώργος Κωστίκος), 4 από τον Παναθηναϊκό (Βασίλης Κωνσταντίνου, Άνθιμος Καψής, Σπύρος Λιβαθηνός) και την ΑΕΚ (Χρήστος Αρδίζογλου, Θωμάς Μαύρος, Πέτρος Ραβούσης, Λάκης Νικολάου), 3 από τον Άρη (Γιώργος Φοιρός, Στέλιος Παπαφλωράτος, Ντίνος Κούης) και τον Ολυμπιακό (Γιάννης Κυράστας, Τάκης Νικολούδης, Μάικ Γαλάκος) και 1 από τον Ηρακλή (Μπάμπης Ξανθόπουλος), ΟΦΗ (Λευτέρης Πουπάκης) και Πανιώνιο (Νίκος Αναστόπουλος). Μεγάλος απών ο Βασίλης Χατζηπαναγής, που δεν είχε δικαίωμα να αγωνισθεί με την Εθνική Ελλάδος.
Η εθνική μας έδωσε το πρώτο της παιxνίδι στις 11 Ιουνίου 1980 στο γήπεδο «Σαν Πάολο» της Νάπολι, κόντρα στην Ολλανδία. Έχασε με 1-0 από τους «οράνιε», αλλά δικαιούται να φωνάζει για το πέναλτι με το οποίο γράφτηκε το τελικό αποτέλεσμα. Ήταν μια φάση στο 64ο λεπτό, όταν ο Κωνσταντίνου βγήκε πολύ πλάγια για να αποσοβήσει ένα κόρνερ και συγκρούστηκε με τον Νανίγκα. Ο διαιτητής Πρόκοπ είδε δόλο στην ενέργεια του τερματοφύλακα της ομάδας μας και καταλόγισε πέναλτι, με το οποίο ο Κιστ έγραψε το τελικό 1-0. Η εθνική μας έπαιξε κλειστά και πολύ καλά απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους της. Μάλιστα, είχε ένα δοκάρι στο 87ο λεπτό σε καρφωτή κεφαλιά του Καψή, έπειτα από καλοτραβηγμένο κόρνερ του Γαλάκου.
Στον δεύτερο αγώνα της κόντρα στην Τσεχοσλοβακία (14 Ιουνίου στο Ολύμπικο της Ρώμης) η εθνική μας έπρεπε να ανοιχτεί για να διεκδικήσει τη νίκη, που θα τις έδινε ελπίδες για πρόκριση στους 4 της διοργάνωσης. Το εκμεταλλεύτηκαν αυτό οι έμπειροι και ταχύτατοι αντίπαλοί της και κέρδισαν καθαρά με 3-1.
Το τρίτο και τελευταίο παιχνίδι στη διοργάνωση κόντρα στη μεγάλη Δυτική Γερμανία (17 Ιουνίου στο Κομουνάλε του Τορίνο) είχε καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα για την ομάδα μας. Το 0-0 που απέσπασε από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης ήταν ένα σπουδαίο αποτέλεσμα και παράλληλα ο πρώτος της βαθμός σε μεγάλη διοργάνωση. Από τον όμιλό μας προκρίθηκαν στα ημιτελικά Δ. Γερμανία και Τσεχοσλοβακία, με τα «πάντσερ» να κατακτούν το τρόπαιο, νικώντας στον τελικό της 22ας Ιουνίου το Βέλγιο με 2-1. Η ομάδα επέστρεψε στην Αθήνα με ψηλά το κεφάλι, αφού είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στη διοργάνωση.