Ήταν μια μέρα σαν και αυτή (23/5/2007) όταν η Μίλαν σήκωνε στον ουρανό της Αθήνας το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ και παράλληλα έπαιρνε εκδίκηση για το… χουνέρι που της είχαν κάνει οι «κόκκινοι» δύο χρόνια νωρίτερα (2005) στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Βέβαια, για τον τελικό στο «Ατατούρκ» έχουν γραφτεί και θα συνεχίσουν να γράφονται πολλά, καθώς πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ επέστρεψε απ’ την «κόλαση» απέναντι στη Μίλαν του Κάρλο Αντσελότι και αφού πρώτα ισοφάρισε το 3-0 του πρώτου ημιχρόνου, κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ στα πέναλτι, ρίχνοντας τους «ροσονέρι» σε βαριά… κατάθλιψη.
Δεν άργησε, λοιπόν, να έρθει η ώρα της εκδίκησης για τους Μιλανέζους, μόλις δύο σεζόν πήρε από εκείνον τον… αναθεματισμένο τελικό της Κωνσταντινούπολης. Οι περισσότεροι από αυτούς που αγωνίστηκαν τότε ήταν ακόμα στο σύλλογο και μόλις έγινε γνωστό ότι θα αντιμετώπιζαν ξανά τη Λίβερπουλ στο μεγάλο τελικό της Αθήνας, όλοι σκέφτηκαν πως αυτή ήταν η ευκαιρία για την «εξιλέωση».
Από τη μεριά της, η Λίβερπουλ ερχόταν στο ΟΑΚΑ με σκοπό να ξανακατακτήσει το τρόπαιο, ώστε να φτάσει τη Μίλαν στα έξι! Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ιταλοί δεν ήρθαν στο ματς για να ξαναφύγουν με σκυμμένο το κεφάλι και παρά το γεγονός ότι οι Άγγλοι έχασαν ευκαιρίες με τον Τζέραντ και τον Κάουτ, λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, ο Ιντζάγκι (ίσως και με το χέρι) νίκησε τον Ρέινα και άνοιξε το σκορ.
Αυτό, όπως ήταν λογικό, έκοψε τα πόδια των παικτών της Λίβερπουλ, οι οποίοι πάντως πίεσαν αρκετά στην επανάληψη χωρίς να καταφέρουν να πετύχουν κάτι,. Αντιθέτως, στο 82’ και πάλι ο «Πίπο» έκανε το 2-0, δίνοντας το σύνθημα για έξαλλα πανηγύρια στις κερκίδες! Αυτό που κατάφερε η Λίβερπουλ, μόνο, ήταν να μειώσει με τον Κάουτ στο 89’, όμως ήταν αργά για κάποια νέα ανατροπή.
Με αυτόν τον τρόπο η Μίλαν και την εκδίκησή της πήρε από τη Λίβερπουλ. αλλά και δεν έδωσε το δικαίωμα στους «κόκκινους» να τη φτάσουν σε κατακτήσεις.