Το λονδρέζικο ντέρμπι Τσέλσι – Γουέστ Χαμ ξεχωρίζει από τις αναμετρήσεις της Πρέμιερ Λιγκ ανήμερα του ορθόδοξου Πάσχα και με αφορμή αυτό το γεγονός μας ήρθε στο μυαλό μια άλλη… μάχη ανάμεσα στους δύο συλλόγους, πίσω στο 1984, όταν κονταροχτυπήθηκαν για την απόκτηση του υψηλόσωμου αμυντικού Τόνι Γκέιλ από τη Φούλαμ.
Ο ίδιος, σε συνέντευξή του, στο επίσημο σάιτ της ομάδας εξηγεί πως είχαν τα πράγματα, αλλά ξεχωρίζει και τις σημαντικότερες στιγμές από τις συνολικά 368 εμφανίσεις του, φορώντας τα χρώματα των «χάμμερς».
Γουέστ Χαμ – Τσέλσι, σημειώσατε… άσο
«Tσέλσι και Γουέστ Χαμ ήθελαν να με αποκτήσουν την ίδια μέρα που το συμβόλαιό μου με τη Φούλαμ θα είχε λήξει. Ο προπονητής της Τσέλσι Τζον Νιλ ήρθε στο σπίτι μου και αμέσως μετά με επισκέφτηκαν ο κόουτς της Γουέστ Χαμ Τζον Λάιαλ μαζί με τον σκάουτερ της ομάδας Έντι Μπέιλι. Η απόφαση πάρθηκε άμεσα. Παρά το γεγονός ότι προερχόμουν από τις γειτονιές του Δυτικού Λονδίνου και ήμουν οπαδός της Τσέλσι από μικρός, αυτό χάθηκε όταν πήγα στη Φούλαμ, λόγω της μεγάλης αντιπαλότητας.
Το “Στάμφορντ Μπριτζ” ήταν μόνο μια γωνία μακριά από το σπίτι μου, όμως ο Τζον Λάιαλ έπεισε εμένα και τη γυναίκα μου να υπογράψω στη Γουέστ Χαμ. Δεν μιλήσαμε καν για χρήματα, αλλά μου εξήγησε λεπτομερώς τι ήθελε από εμένα στην ομάδα, δείχνοντας ότι με είχε μελετήσει πλήρως. Επίσης, το να φορέσω τη φανέλα με το νούμερο 6, σαν το Μπόμπι Μουρ, ήταν κάτι συναρπαστικό για εμένα.
Βέβαια, το κράτησα για μόλις μία σεζόν, αφού όταν γύρισε ο φίλος μου Άλαν Ντέβονσαϊρ από τον τραυματισμό του, με παρακάλεσε να του δώσω τη φανέλα πίσω και τότε πήρα το 4!
Το ντεμπούτο
Υπέγραψα στην Γουέστ Χαμ από τη Φούλαμ το 1984 και πραγματοποίησα το ντεμπούτο μου στον εντός έδρας αγώνα κόντρα στην Ίπσουιτς στις 25 Αυγούστου. Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και το παιχνίδι… ανιαρό, λήγοντας 0-0. Οι Μιτς Ντ’ Αβρέι και Άλαν Σάντερλαντ ήταν οι επιθετικοί των αντιπάλων, ενώ εγώ και ο Άλβιν Μάρτιν αποτελούσαμε το αμυντικό δίδυμο της Γουέστ Χαμ.
Τίποτα αξιομνημόνευτο δεν είχε εκείνο το παιχνίδι, όμως μου έκανε τρομερή εντύπωση η αποδοχή από τους οπαδούς μας, λόγω του ντεμπούτο μου. Ό,τι και να έκανα με χειροκροτούσαν, ακόμα και τις πάσες μου… στον τερματοφύλακα. Για να με χειροκροτήσουν έτσι στη Φούλαμ, σκέφτηκα, σίγουρα θα έπρεπε να σκοράρω χατ-τρικ!
Τέλειο ματς σε απαίσιο αγωνιστικό χώρο
Παίξαμε με την Τσέλσι στον άθλιο αγωνιστικό χώρο του Στάμφορντ Μπριτζ στα τέλη Μαρτίου του 1986. Ο Άλβιν (Μάρτιν) είχε αποβληθεί και ήταν τιμωρημένος για τα δύο ματς της πασχαλινής περιόδου με Τσέλσι εκτός και Τότεναμ εντός, όμως νικήσαμε και τα δύο!
Νικήσαμε την Τσέλσι 4-0 και τους “σπερς” 2-1, με τον Πολ Χίλτον στο πλάι μου ως σέντερ μπακ να τα πηγαίνουμε θαυμάσια. Ήταν πολύ δύσκολο για τον ίδιο να αντικαταστήσει έναν παίκτη σαν τον Άλβιν, αλλά τα κατάφερε μια χαρά.
Όσον αφορά το ματς κόντρα στην Τσέλσι, αντιμετωπίζαμε μια ομάδα με την οποία κυνηγούσαμε μαζί τον τίτλο και επίσης το σύλλογο τον οποίο είχα απορρίψει πριν δύο χρόνια για χάρη της Γουέστ Χαμ, παρά το γεγονός ότι καταγόμουν από το Δυτικό Λονδίνο και ήταν η ομάδα που υποστήριζε η οικογένειά μου. Αν δει κανείς πως παίξαμε σε αυτό το ματς, μέσα στις λάσπες και με τι ρυθμό θα πει πως ήταν ονειρεμένη εμφάνιση!
Κυνηγώντας τον τίτλο
Η σεζόν 1985/86 ήταν εκπληκτική για οποιονδήποτε σχετιζόταν με τη Γουέστ Χαμ.
Πηγαίναμε για τον τίτλο. Ήταν εμείς, η Λίβερπουλ, η Έβερτον και η Τσέλσι, όμως η τελευταία μετά από κάποια στιγμή τα παράτησε.
Ο χειμώνας ήταν απαίσιος και είχαν μαζευτεί πολλά εξ αναβολής παιχνίδια, τα οποία τα παίζαμε Σάββατο, Τρίτη, Πέμπτη και… Σάββατο! Τα παιχνίδια έρχονταν βαριά και γρήγορα, όμως αντί να μας εμποδίζουν, μας βοήθησαν γιατί το μομέντουμ ήταν μαζί μας και νιώθαμε πως βρισκόμαστε στην κορυφή ενός κύματος.
‘Ηταν 30 Απριλίου και χάναμε 0-1 στην έδρα μας από την Ίπσουιτς, με ένα λάθος που έκανε ο Άλβιν και πίστευε ότι αυτό θα μας στερούσε τον τίτλο. Για καλή μας τύχη, όμως, ήρθε μια γκολάρα από τον Άλαν Ντίκενς για να φέρει το ματς στα ίσια και λίγο αργότερα ο Τέρι Μπούτσερ ανέτρεψε τον Μαρκ Γουόρντ μέσα στην περιοχή τους. Ο Ρέι Στιούαρτ πήρε φόρα και… πυροβόλησε! 2-1!
Ορκίζομαι πως το “Άπτον Παρκ” κουνιόταν εκείνη τη μέρα! Θυμάμαι να μπαίνω στα αποδυτήρια μετά το παιχνίδι και να σκέφτομαι πως ακόμα είμαστε μέσα στο κόλπο.
Πραγματικά εκείνη η χρονιά ήταν ό,τι καλύτερο να είσαι παίκτης της Γουέστ Χαμ!»