Ήταν την περασμένη Τετάρτη όταν συνέβη το αναπάντεχο για την Γιουβέντους μέσα στο “Αλιάνζ Αρίνα”. Ωστόσο, για την πάρτη μου κρύβεται από πίσω μια πολύ γλυκιά και συνάμα παράξενη ιστορία.
Τετάρτη απογευματάκι λοιπόν κανονίζω μ’ ένα φιλαράκι μου, τον Γιάννη, να μαζευτούμε σπίτι του να δούμε το Μπάγερν – Γιουβέντους. Εντάξει λέμε, δεν έχει και πολλές ελπίδες η Γιούβε μετά το 2-2 στο Τορίνο, αλλά Ιταλοί είναι αυτοί… ποτέ δεν ξέρεις, σκεφτήκαμε. Εξάλλου όπως και να το κάνεις είναι ματσάρα. Βάλαμε κάτω σουβλάκια, μπίρες και τα κλασικά και στρωθήκαμε να δούμε τον αγώνα.
Εμένα το τελευταίο διάστημα μ’ έχει πιάσει κάτι σαν δεισιδαιμονία και δεν λέω σε κανέναν τί έχω παίξει πριν από το τελικό αποτέλεσμα. Πείτε το κόλλημα, πείτε το “αυτά είναι για τους προληπτικούς”, αλλά όσο νά ‘ναι το ακολουθώ το τελευταίο διάστημα και σε κακό δεν μού έχει βγει. Στα δικά μας λοιπόν… είχα παίξει goal-goal, αφού ο Stoiximan, όπως κι εμείς είχε υποτιμήσει τη “μεγάλη κυρία” κι έδινε 2,15 στο αμφίσκορο.
Να μην τα πολυλογώ, βάζει το γκολ ο Πογκμπά και πετάγομαι πάνω σαν τρελός. Μού φεύγουν τζατζίκια, κρεμμύδια, βλέπετε ήμουν σίγουρος πως ό,τι και να γίνει η Μπάγερν ένα γκολ θα το βάλει. Σίγουρο κέρδος, σκέφτομαι. Ο Γιάννης στο μεταξύ πανηγύρισε κι αυτός, οπότε μού έδωσε να καταλάβω ότι ήταν με τους “γείτονες”. Άλλωστε όλοι οι Έλληνες λίγο πολύ στο πρόσωπο του Νόιερ και του Λαμ βλέπουν τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, άρα το βρίσκω λογικό εν μέρει. Στο 0-2 δεν ήμουν και τόσο ενθουσιώδης, οπότε το φιλαράκι μου είχε αρχίσει να αναρωτιέται αθόρυβα. Σου λέει, “στο 0-1 πανηγύρι και στο 0-2 κλάιν μάιν;”.
Πετάγεται μέχρι το μπάνιο στο ημίχρονο κι εγώ βρίσκω χρόνο να δράσω. Βάζω ό,τι έχω και δεν έχω στον λογαριασμό μου στην ισοπαλία. Θέλετε η έμπνευση της στιγμής; Η αύρα του τζογδόρου; Τίποτα δεν έδειχνε ότι οι Βαυαροί θα γυρίσουν το παιχνίδι αλλά η διαίσθησή μου έλεγε ότι η Γιούβε δεν θα μπορέσει να πιέσει για πολλή ώρα τόσο ψηλά και αργά η γρήγορα το κακό θα συμβεί. Είναι και το 4,85 που έδινε το Χ στο live. Δεν μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο.
Γυρνάει στον καναπέ ο φίλος και μού δίνει κουράγιο αλλά χωρίς να το ξέρει. “Θα την κάνει τη ζημιά αυτός ο Κόστα ρε. Τί σέντρες βγάζει; Ξυράφι!” Και νά σου ο Λεβαντόφσκι κάνει το 1-2 κι εγώ είμαι έτοιμος να εκραγώ αλλά συγκρατιέμαι για να μην καρφωθώ. Μπήκα από το κινητό να δω τί μου δίνει το cashout αλλά θεώρησα ότι δεν με συνέφερε και ως άπ(λ)ηστος Θωμάς το άφησα. Στο γκολ αυτού του αχώνευτου του Μίλερ, που όμως στα μάτια μου εκείνη την ώρα έμοιαζε με τον Μπραντ Πιτ, είναι δύσκολο να σάς περιγράψω την αντίδρασή μου. Αυτή ήταν η θεϊκή στιγμή της βραδιάς. Με κοιτάει στα μάτια το φιλαράκι μου και μου λέει “με ποιόν είσαι ρε μ@..@ τελικά;”
Όταν του εξήγησα, αφού πια είχα πληρωθεί, πανηγύρισε κι αυτός δείχνοντας ότι είναι πραγματικός φίλος. Ίσως βεβαια να περίμενε ότι θα πληρώσω τα σουβλάκια! Στην παράταση δεν έπαιξα κάτι. Και οι δυο παρακαλάγαμε να πάει το ματς στα πέναλτι για να δούμε ποιος από τους Μπουφόν και Νόιερ θα πιάσει τα περισσότερα πέναλτι. Οι δυο καλύτεροι εν ενεργεία τερματοφύλακες στον κόσμο. Το παλιό και καλό ενάντια στο νέο και στο ωραίο. Δυστυχώς η Γιούβε είχε σκάσει, είχε αδειάσει ψυχολογικά κι επόμενο ήταν να μπουν άλλα δύο γκολ για το τελικό 4-2, αλλά λίγο με ένοιαζε αφού είχα πληρωθεί γερά!