Αφού με πήραν τα ζουμιά διαβάζοντας τις δακρύβρεχτες ιστορίες του Specialistas και του Dyomisaris, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου θλιβερή στοιχηματική εμπειρία.
Ήταν αρχές Απριλίου του 2011, αν θυμάμαι καλά, και βρισκόμουν σε ένα κατσικοχώρι ενός ελληνικού νησιού της παραμεθορίου, όπου και υπηρετούσα τη θητεία μου. Ήμουν εκεί, ήδη, πέντε μήνες, είχα βάλει καινούρια σειρά, οπότε είχα σχεδόν παλιώσει. Εκεί μέσα γνώρισα κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά δεν έχω παράπονο, οι περισσότεροι ήταν καλά παλικαράκια παρόλο που όταν μιλούσαν μερικοί άκουγες μόνο άναρθρες κραυγές. Το μεγαλύτερο παράπονό μου δε ως σκληροπυρηνικός ροκάς ήταν πως όλοι, λίγο εώς πολύ, την έβρισκαν με μπουζουκοκλάρινα κι εγώ δεν έβρισκα κανέναν να πω τον πόνο μου. Η ανάγκη για λίγη επικοινωνία λοιπόν στηρίχθηκε που αλλού; Στο ΣΤΟΙΧΗΜΑ… και συγκεκριμένα στον Κώστα. Μην το πάρετε πονηρά, απλά ήταν ο μόνος που είχε ιντερνετικό λογαριασμό στοιχήματος και παίζαμε στις υπηρεσίες μας από το κινητό του. Από το Γενάρη που τον γνώρισα ως τον Ιούλιο που απολυθήκαμε, έλιωσε το κορμί μας στο… τζογάρισμα.
Όλα καλά μας πήγαιναν, βγάζαμε το μεροκαματάκι μας και γενικά είχαμε πάρει ψηλά τον αμανέ, μέχρι εκείνη την αποφράδα ημέρα του Απριλίου. Τώρα που το ξανακοιτάω στο ίντερνετ ήταν Σάββατο 2 Απριλίου 2011 για την ακρίβεια. Ποτέ δεν ποντάραμε πάνω από 20 ευρω ο καθένας και παίζαμε μονά παιχνίδια. Στο λογαριασμό μας (του Κώστα δηλαδή, αλλά εκείνη την περίοδο τους τα παίρναμε μαζί τρομάρα μας!) είχαν μαζευτεί 250 ευρώ. Συνήθως Πέμπτη βράδυ κάναμε ανάληψη, ώστε την Παρασκευή να έχουμε τα χρήματα για ένα ξέφρενο ΣΚ! Εκείνη την Πέμπτη έτυχε, όμως, να γεννάει η φοράδα του Κώστα (καταγόταν από ένα χωριό λίγα χλμ από το στρατόπεδο) και αμέλησε την ανάληψή μας. Έτσι μείναμε Σάββατο πρωί με φουσκωμένο λογαριασμό και ακόμα πιο… φουσκωμένα παντελόνια για παιχνίδι.
Στην καθιερωμένη μελέτη μας στο ΚΨΜ και ύστερα από πολύ βαθύ στοχασμό μπροστά από το κουπόνι του τριημέρου, ο Κώστας πετιέται πάνω λες και του τσίμπησε τον πισινό αλογόμυγα από το χωριό του και μου λέει: «Ρε μαλάκα, θα τα χώσουμε όλα στη Γουέστ Χαμ. Έχει υποβιβαστεί και κανείς δεν την υπολογίζει». «Καλά είσαι τρελός;» του κάνω, «με την κωλοομάδα αυτήν την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παίζουν ρε… πάνε για πρωτάθλημα ρε oι λιμοκοντόροι»! Με τα πολλά με πείθει. Καρφώνουμε και τα 250 στο 4.00 που έδινε η νίκη της γηπεδούχου.
Να μην τα πολυλογώ, το παιχνίδι γινόταν στην έδρα της Γουέστ Χαμ και άρχιζε στις 14:45. Στις 14:00 είχαμε σκοπιά με τον Κώστα, όμως μέχρι να φύγει ο διοικητής (τα Σάββατα την έκανε περίπου στις 15:00) ήμασταν και οι δυο σε αναμμένα κάρβουνα και με το ζόρι κρατούσαμε τα όπλα μας. Με τα πολλά ο “μεγάλος” περνάει την πύλη και αμέσως βγαίνει το κινητό από την τσέπη με τρεμάμενα χέρια… «Δε μπορώ να κοιτάξω» μου κάνει ο Κώστας κι έρχεται και μου πετάει το κινητό. «Γιατί εγώ μπορώ;», του απαντάω, όμως παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Μπαίνω στη σελίδα και κάνω scroll στους αγώνες του live, μέχρι τον δικό μας. Αυτή η κίνηση κράτησε… αιώνες. Το θαύμα όμως είχε γίνει. Στο 34′ λεπτό και η Γουέστ Χαμ ήταν όχι ένα, αλλά δύο γκολ μπροστά. Με δύο πέναλτυ μάλιστα του Noble. Άρχισα να googlάρω το όνομά του, για να γνωρίσω τη μορφή του «λυτρωτή» μας. Τρυφερό κοκκινομάλλικο αγόρι με χωριστρούλα στην αριστερή πλευρά, γαλάζια ματάκια και το μετέωρο βλέμμα του ροφού. «Να είναι καλά το παλουκάρι μας» και αρχίσαμε να χοροπηδάμε μπροστά στην πύλη σα να πήραμε το «κωλόχαρτο» για το οποίο φάγαμε εκεί μέσα τους μήνες μας. Μέχρι να σταματήσουμε τους πανηγυρισμούς είχε τελειώσει το ημίχρονο και εμείς αντί για παρασύνθημα φωνάζαμε «Μark Noble», βλέποντας το χιλιαρικάκι να έρχεται.
Όπως όλα τα όνειρα, όμως, έτσι και αυτό ήρθε η ώρα να τελειώσει. Στο 65′, η πιο μεγάλη σκατόφατσα των αγγλικών γηπέδων και όχι μόνο, ο Ρούνεϊ μείωσε για τους «ακατανόμαστους» σε 2-1. Λέω, από μέσα μου, «εντάξει μάγκες άλλα 25 λεπτά μένουν, μπορούμε για την τιμή των όπλων». Δεν περνάνε οκτώ λεπτά και ακούω τον ήχο από το γκολ στο κινητό. Μου κόπηκαν τα πόδια. Η «σαρανταποδαρούσα με τις επικαλαμίδες» είχε ισοφαρίσει στο 73′. Σα να μην έφτανε αυτό, στο 79′ η Γιουνάιτεντ κερδίζει πέναλτι και ποιος το εκτέλεσε; Ο ΓουΡούνεϊ που ήθελε και χατ τρικ το κωλόπαιδο. Το 3-2 ήρθε και εμείς τα είδαμε όλα. Παραλίγο να σπάσω το κινητό του παιδιού, όμως άλλαξα γνώμη και του το έδωσα στα χέρια. Για την ιστορία το ματς έληξε 2-4 με γκολ του Χερνάντεζ στο 84′.
Έτσι, μείναμε στον… άσο για κανά δυο βδομάδες, ρίχνοντας κατάρες στη Γουέστ Χαμ να μην ανέβει ποτέ ξανά στην Premier. Eυτυχώς δεν εισακούστηκαν και την επόμενη χρονιά βρέθηκε πάλι στη μεγάλη κατηγορία, γιατί παρ’ όλα αυτά παραμένει μια συμπαθητική ομάδα.