Παρά την αδιαμφισβήτητη ποδοσφαιρική του αξία, ο Μέσι φάνηκε πολύ “λίγος” σε αυτό το Μουντιάλ. Εκτός από την φάση των ομίλων, σε κανένα ματς δεν ξεχώρισε και δεν βοήθησε καθόλου την ομάδα του εκεί που τον χρειάστηκε. Στον ημιτελικό με την Ολλανδία και τον τελικό με την Γερμανία, δεν πρέπει να ακούμπησε την μπάλα πάνω από δέκα φορές συνολικά. Μιλάμε για τραγικό απολογισμό από έναν παίκτη, που οι Αργεντινοί περίμεναν να γίνει ο νέος Μαραντόνα και να τους οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου. Μαραντόνα όμως βγαίνουν μια φορά κάθε 50 χρόνια. Ο Μέσι έχει πετύχει τεράστια ρεκόρ και κατά καιρούς έχει παίξει απίστευτη μπάλα. Όμως, τον τσαμπουκά και την ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Ντιέγκο, ούτε καν την πλησιάζει. Και επειδή ο Ντιεγκίτο είναι “μίλια μακριά”, ούτε καν την ηγετική φυσιογνωμία του Μασεράνο δεν μπορεί να πλησιάσει ο Λιονέλ. Όσοι έλεγαν πως ο Μέσι δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο έξω από την αγκαλιά της Μπαρτσελόνα (τους οποίους κατηγορούσα) φαίνεται τελικά πως είχαν δίκιο. Δεν γίνεται να είσαι ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο και να είσαι ανύπαρκτος στα νοκ άουτ παιχνίδια του Μουντιάλ. Και του έδωσαν και την χρυσή μπάλα. Αν είναι δυνατόν… Δηλαδή στον Ρόμπεν τι έπρεπε να δώσουν; Βγάλτε τον Ρόμπεν από την Ολλανδία και η ομάδα του Φαν Χάαλ δεν θα είχε περάσει ούτε από τον όμιλο. Τεράστιος παίκτης ορχήστρα ο Ολλανδός. Πάντως, θα έχει ενδιαφέρον η επιθετική σύνθεση της Μπαρτσελόνα φέτος, με τους Μέσι, Νεϊμάρ και Σουάρες στην τριπλέτα του … θανάτου. Αλλά χωρίς τον “ηγέτη” Τσάβι από πίσω, κάτι μου λέει, πως όλο αυτό δεν θα πάει και πολύ καλά. Μπορεί να κάνω και λάθος…
Λίγος ο Μέσι
