O Βαγγέλης Γραμμένος είναι ο νέος πρόεδρος της ΕΠΟ. «Έπεσε η χούντα», γράφει ο φίλα προσκείμενος Τύπος προς το νέο πρόεδρο. Η «χούντα», προφανώς είναι το προηγούμενο καθεστώς, που χρόνια ευνοούσε τον Ολυμπιακό. Κι αφού έπεσε η χούντα, προφανώς ήρθε η… δημοκρατία. Η δημοκρατία, η πιο ταλαιπωρημένη και αμφίσημη έννοια από τότε που προέκυψε στον πλανήτη, τον «Χρυσούν Αιώνα του Περικλέους».
Ο νέος πρόεδρος, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, μίλησε για «ισονομία και ισότητα», όπως πάντα γίνεται την επαύριο πτώσης μιας «χούντας». Ο Βαγγέλης Γραμμένος, ο οποίος «στηρίχθηκε» στις εκλογές από τους Σαββίδη και Μελισσανίδη και κατάφερε την συντριβή του διδύμου Μαρινάκη – Αλαφούζου», όπως επίσης γράφει ο φίλα προσκείμενος Τύπος προς του δυο Πόντιους.
Στις δημοκρατίες υπάρχει εναλλαγή στην εξουσία. Ένα κόμμα κυβερνάει και το άλλο περνάει στην αντιπολίτευση. Η αντιπολίτευση γίνεται εξουσία και η εξουσία, αντιπολίτευση. Αυτό έγινε στις εκλογές της ΕΠΟ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της δημοκρατικής διαδικασίας, όχι η εννοιολογική της αξία, τουλάχιστον στην πολιτική. Στο ποδόσφαιρο, γιατί να είναι διαφορετικά;
Αυτή η εναλλαγή στην εξουσία, είναι που αυξάνει και το ενδιαφέρον για το αύριο στις δημοκρατίες. Το ενδιαφέρον και την ελπίδα ότι ξημερώνει μια καινούργια μέρα, που θα είναι προς το συμφέρον του ποδοσφαίρου, ότι θα υπάρχει δικαιοσύνη όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται, όμως. (Στην πολιτική , ας μη το συζητάμε. Ξημερώνουν διαρκώς… νύχτες). Τι σημαίνει αυτό επί του πρακτέου; Ότι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ θα πηγαίνουν στο γήπεδο με την σιγουριά ότι θα ευνοηθούν από τη διαιτησία και οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ότι θ’ αδικηθούν. Αυτό είναι… δημοκρατία.
Στα τελευταία 30 χρόνια, όταν είχαμε δημοκρατία στην Ελλάδα, η ΕΠΟ, που καθόριζε και το πλαίσιο εύνοιας της κάθε ομάδα από τη διαιτησία, δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ! Το ελληνικό ποδόσφαιρο (η διαιτησία, δηλαδή), στέναζε πάντα κάτω από τη μπότα του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, καμία διετία της ΑΕΚ και ποτέ του ΠΑΟΚ.
Κι όπως η δημοκρατία… αποκαθηλώνεται («συρρικνώνεται» όπως λένε) όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, επί των ημερών μας, είναι υποκρισία να μιλάει κανείς για δημοκρατία και στο ποδόσφαιρο, που εκτός από τα οικονομικά συμφέροντα υπάρχει και η προσωπική κόντρα μεταξύ των ιδιοκτητών των «μεγάλων». Κι αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, το εκτόπισμα, δηλαδή, που μπορεί να έχει στην ελίτ της χώρας ο Μελισσανίδης, ο Σαββίδης, ο Αλαφούζος, ο Μαρινάκης.
Που καταλήγουμε; Στο… πουθενά! Και για ένα λόγο, ακόμα. Οι ιδιοκτήτες των «μεγάλων» ομάδων είναι και μιντιάρχες. Συνεπώς δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε έξω από την κόντρα τους και την πολιτική εξουσία, που πάντα ήθελε να συναναστροφές με τα μίντια. Και ποτέ να μην ξεχνάμε το δόγμα της «Πυραμίδας του Μάνσλο». Ότι το τελευταίο στάδιο επιδίωξης των κάθε ισχυρού οικονομικού παράγοντα είναι η «αγορά εξουσίας», αφού έχει αγοράσει τα πάντα…