Το απέδωσε ο Σαββόπουλος με τον καλύτερο τρόπο, πως οι παρέες φτιάχνουν ιστορία στην Ελλάδα. Και για… κυκλώματα τραγούδησε ο Νιόνιος ότι φτιάχνουν οι Έλληνες, όμως. Κι ο Πορτοκάλογλου το έδωσε ανάγλυφα στο «Βαλκανιζατέρ» του: «είμαστε πρώτοι και τελευταίοι, είμαστε αθώοι, απατεώνες και γενναίοι, Σουλιώτες, προδότες»… Ας ξεκινήσουμε από τις παρέες του Σαββόπουλου.
Τα κορίτσια της εθνικής μπάσκετ έχασαν στον ημιτελικό από τη Γαλλία στο Ευρωμπάσκετ της Πράγας. Έχασαν γιατί οι Γαλλίδες ήταν καλύτερες. Στο ξενοδοχείο, τις περίμεναν οι κανονικοί… Έλληνες φίλαθλοι και τις αποθέωσαν. «Μονιασμένοι, μπορούμε να κάνουμε θαύματα», έλεγε η αρχηγός Εβίνα Μάλτση. Η παρέα, του Νιόνιου, δηλαδή, αυτό είπε, μέσα σε γλυκιά ανατριχίλα. Τα κορίτσια είναι σαρξ εκ σαρκός της πραγματικής Ελλάδας. Μονιασμένοι, κάτω από ένα λάβαρο, την σημαία.
Μια μεγάλη παρέα ήταν κι η εθνικής μπάσκετ που κατέκτησε το τρόπαιο στο Ευρωμπάσκετ του ’87. Κι αυτή που πήρε το τρόπαιο το 2005. Κι αυτή που κατέκτησε το τρόπαιο στην Πορτογαλία το 2004. Και η εθνική πόλο. Και το βόλεϊ, παλιά. Έμειναν στην ιστορία σαν οι νίκες της παρέας, αλλά δυστυχώς για την Ελλάδα γενικότερα, η ιστορία δεν διδάσκει και τη ζει ως τραγωδία στο πέρασμα των χρόνων.
Η ίδια η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τη δυναμική της παρέας. Όλες εκείνες οι παρέες που έπρεπε να παίξουν ένα ρόλο στην ελληνική κοινωνία διατυμπανίζοντας τα προτερήματα της ράτσας μας, διαλύθηκε στο βωμό της εγχώριας αντιπαλότητας των ομάδων μας. Αισθητικό και συνειδησιακό ντεκαντάνς στο απόλυτο. Εκείνες οι παρέες δεν παρενέβησαν ποτέ στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων και γι αυτό, φταίει ένα σύστημα σαπρόφυτων που ζει και τρέφεται από τη διχόνοια μας.
Πριν από ένα περίπου χρόνο, το BBC είχε κάνει ένα ιστορικό πέρασμα από την Ελλάδα, με αναφορά στους Πελοποννησιακούς Πολέμους της αρχαιότητας. Αφού ανέλυσε με κάθε λεπτομέρεια το αρχαιοελληνικό DNA να σκοτώνει αδερφός τον αδερφό, ο Άγγλο σπόρτκαστερ έκλεισε την αναφορά του ως εξής: «Αν οι Έλληνες ήταν ενωμένοι, θα κυβερνούσαν τον κόσμο. Ακόμα και σήμερα»… Έτσι έκλεισε το ντοκιμαντέρ. Όλοι γνωρίζουν ότι τέτοιο DNA είναι δυσεύρετο στην υφήλιο.
Οι κοριτσάρες με τα μπλε, που θα διεκδικήσουν το χάλκινο μετάλλιο στο ματς με το Βέλγιο, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα αποθέωσης της συναισθηματικής νοημοσύνης για τον ελληνικό λαό. Είναι ο ενταφιασμός του «εγώ» κι η ένταξή του στην υπηρεσία του «εμείς». Δεν τρέφω αυταπάτες ότι θ’ αλλάξει κάτι με την επιτυχία της εθνικής μπάσκετ στο συνειδητό των Ελλήνων. Το «παιχνίδι» με την Ελλάδα χάθηκε προ πολλού και δεν ελπίζω σε «επιστροφή».
Και δεν ελπίζω σε καμία επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν «παρέες» σήμερα στην Ελλάδα για να γράψουν ιστορία. Υπάρχουν μόνο κυκλώματα, που λέει ο Νιόνιος. Τέτοιες παρεϊστικες επιτυχίες είναι η εξαίρεση στον κανόνα που έχει μπολιάσει μέσα μας από τα αρχαία μας, χρόνια, ότι για το παραμικρό πρέπει να πλακωνόμαστε, να φιλονικούμε, να διχαζόμαστε, να σκοτωνόμαστε…