Πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης και τ’ άλλα παιδιά έβγαλαν την Ελλάδα στους δρόμους, με την κατάκτηση του τροπαίου στο Eυρωμπάσκετ, που έγινε στο ΣΕΦ. Με την εισαγωγή της τεχνολογίας, η νέα γενιά πληροφορήθηκε το μέγα γεγονός. Έχει γνώση του έπους του ’87. Ερώτημα: υπάρχει σήμερα Έλληνας που να μην αποκαλύπτεται στους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, ας πέρασαν και τόσα χρόνια;
Υπάρχει σήμερα νεοέλληνας που να μην ανατριχιάζει στο άκουσμα αυτών των ονομάτων; Είναι κάποιος που δεν αισθάνεται δέος στην αναγγελία του ονόματος όχι μόνο του Γκάλη και του Γιαννάκη, αλλά του Καμπούρη, του Ανδρίτσου, του Σταυρόπουλου, του Ιωάννου; Η απάντηση είναι «όχι». Άλλη ερώτηση: Συμβαίνει το ίδιο με τους ποδοσφαιριστές, που επίσης προκάλεσαν το έπος του 2004 στα τελικά του EURO 2004 στην Πορτογαλία, όταν κατέκτησαν το τρόπαιο, αφήνοντας σύξυλη την ποδοσφαιρική κοινότητα; Η απάντηση είναι «όχι».
Το ποδόσφαιρο «κατάπιε» τους «ήρωες» της Πορτογαλίας. Σ’ αυτό το τεράστιο «χωνευτήρι» που λέγεται Ελλάδα, οι διεθνείς του ποδοσφαίρου έπεσαν όλοι σχεδόν «θύματα» της αντιπαλότητας των ομάδων που αγωνίστηκαν ή ταυτίστηκαν. Ο Νικοπολίδης, για παράδειγμα, δεν ανήκει σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό, αλλά αποκλειστικά στον Ολυμπιακό. Επίθεση του είχαν κάνει στην Τούμπα. Ο Καραγκούνης θα μπορούσε να παρακολουθήσει αγώνα του Ολυμπιακού στα επίσημα; Ο Γιούρκας με το Μπασινά είναι παντού αποδεκτοί; Ο Φύσσας; Ο Κατσουράνης;
Σε κάθε χώρα του κόσμου, οι πρωταθλητές θα προκαλούσαν δέος με την παρουσία τους σε όποιο γήπεδο κι αν καθόντουσαν. Στην Ελλάδα κινδυνεύουν. Στο μπάσκετ, ακόμα, λατρεύονται. Αυτή είναι η διαφορά. Ότι ένας οπαδός του ΠΑΟΚ δεν θα βρίσει το Γκάλη στο δρόμο. Το μπάσκετ αποδείχθηκε ότι ξέρει και τιμά αυτό που λέγεται «εθνική ομάδα». Στο ποδόσφαιρο η εθνική ομάδα είναι συνειδησιακά σε δεύτερη μοίρα έναντι των συλλόγων. Τραγικό, στα τόσα τραγικά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα.
Το ποδόσφαιρο δεν φρόντισε να περιφρουρήσει το ανεπανάληπτο γεγονός της Πορτογαλίας το 2004. Τίμησε τους διεθνείς με δυο επισκέψεις στην προεδρεία της Δημοκρατίας και στο πρωθυπουργικό γραφείο κι αυτό ήταν όλο. Μετά, ήρθε ο πανδαμάτωρ χρόνος και ξεχάστηκαν τα πάντα. Καλύφθηκαν γύρω από τις… διαιτησίες στο εγχώριο πρωτάθλημα. Τελείωσε ο μύθος της Πορτογαλίας. Κι όποιο λαός ξεχνάει την ιστορία του, τι είπαμε ότι παθαίνει;
Φωτεινή εξαίρεση στην φανατίλα των μεγάλων πόλεων, η επαρχία. Στο πρόσφατα φιλικό της εθνικής του 2004 με τους παλαίμαχους της Ίντερ στο «Παγκρήτιο», η προσέλευση ήταν μεγάλη, σχεδόν γέμισε το γήπεδο. Ναι, πάντα η επαρχία σ’ αυτή τη χώρα φυλάττει Θερμοπύλες….