Ένα πράγμα δεν μπορώ να χωνέψω στη ζωή μου. Τη σκέψη του οπαδού, το συναίσθημα του φανατικού, τις παρωπίδες. Είπα τρία πράγματα βέβαια, αλλά τελικά είναι ένα.
Όλες αυτές οι τρομοκρατικές ενέργειες που χτυπούν την Ευρώπη κάθε τόσο, είναι αποτέλεσμα του φανατισμού. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, του θρησκευτικού φανατισμού. Και φυσικά, δεν έχει να κάνει με το είδος της θρησκείας (ας θυμηθούμε τι έκαναν οι Σταυροφόροι στο όνομα του Χριστού). Και φυσικά τι κάνουν οι Χριστιανοί, οι Βουδιστές, οι Ινδουϊστές και άλλοι που εμπλέκονται σε πολέμους (οικονομικούς και στρατιωτικούς) προκαλώντας μαζική καταστροφή και δυστυχία.
Φανατισμός. Είναι αυτό που μια μάνα εκπαιδεύει το τετράχρονο παιδάκι της να ζώνεται εκρηκτικά και το καμαρώνει κιόλας, παρακαλώντας το Θεό της να πετύχει στην αποστολή του και να πάρει κι άλλους μαζί του.
Πως το κάνει αυτό ρε γαμώτο; Έχω παιδιά και δεν μπορώ ούτε καν να το σκεφτώ. Να στέλνεις το παιδί σου στο θάνατο; Όχι στον πόλεμο, όχι στη μάχη. Εκεί θα είχε ελπίδες η μάνα να το ξαναδεί το παιδί της. Μιλάμε για το θάνατο. Το στέλνει να πεθάνει για να δοξαστεί. Τι δόξα μπορεί να έχει ο θάνατος ενός παιδιού, είτε αυτό είναι τεσσάρων, είτε 24άρων;
Προσπαθώ να την καταλάβω. Έχω την ανάγκη να την καταλάβω και δεν μπορώ. Μάλιστα είμαι σίγουρος οτι δεν πρόκειται για τρελό, διεστραμμένο ή κακό άνθρωπο, οπότε αυτό με… στέλνει πραγματικά.
Δεν μπορώ να καταλάβω άλλα κι άλλα μικρότερα. Να πηγαίνεις στο γήπεδο και να πλακώνεσαι με κάποιον, επειδή υποστηρίζει αντίπαλη ομάδα. Να βρίζεις μανάδες, νεκρούς και άλλα τέτοια και να χαμογελάς κιόλας.
Να σκοτώνεσαι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να υποστηρίξεις ένα πολιτικό κόμμα. Όχι μια ιδέα, ένα κόμμα. Είναι ποτέ δυνατόν;
Δεν θέλω καν να ψάξω τις αιτίες που προκαλούν τον φανατισμό. Το οτι συμβαίνουν όλα αυτά που περιέγραψα αποδεικνύει πως ο φανατισμός είναι μέσα μας, άρα κάτι φυσικό. Όμως δεν το αντέχω.