Ο Ντέμης Νικολαΐδης ανάρτησε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, σχετικά με τον παραλογισμό των τελευταίων εβδομάδων στο ποδόσφαιρο. Προσυπογράφω. Κάθε νουνεχής θα το έκανε. Παρακολουθώντας τον πρώην ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, όχι ως παίκτη, αλλά ως οντότητα, πράγματι, κάτι είχε να πει και μιας και μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον όπου καλλιεργούν αγνά στερεότυπα (Αλεξανδρούπολη) δεν έχω καμία αμφιβολία ότι δεν λειτουργεί με «δεύτερες σκέψεις» όταν ποστάρει την άποψή του.
Καταλαβαινόμαστε, νομίζω, τι εννοώ ότι μιλάω για «δεύτερες σκέψεις». Είναι αυτές οι επιτηδευμένες δηλώσεις μερικών ανθρώπων, που φυσικά, κρύβουν υστεροβουλία. Ο Νικολαΐδης, θεωρώ, ότι δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Όχι πως όπως κάθε άνθρωπος δεν έχει δεύτερες σκέψεις στο μυαλό του. Τις έχει. Έχει, όμως, κι ένα «χάρισμα» (όχι εκπαίδευση, εννοείται), να τις τιθασεύει. Ν’ αυτορυθμίζεται. Δεν τον θυμάμαι, δε με ευμετάβλητο προσωπείο.
Ωστόσο, τα χειροκροτήματα των πολλών (κι αυτό είναι ενθαρρυντικό), δεν αρκούν για να απαλύνουν τον αργόσυρτο θάνατο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως ένας κοινός «γραφιάς» του διαδικτύου, αλλά ως ένα λάβαρο δραστικής ανάπλασης του ευτελούς ποδοσφαιρικού τοπίου. Τα χιλιάδες like & share στο κείμενο του Ντέμη δεν λύνουν απολύτως κανένα πρόβλημα. Και δεν αντέχει άλλο το πεπτικό μας σύστημα.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης θα πρέπει να καλλιεργήσει πρώτα στον εσωτερικό του κόσμο, την ιδέα της παρέμβασης στα ποδοσφαιρικά πράγματα, με την συνδρομή των «υγιών αρρώστων» του ποδοσφαίρου και τα social media μπορεί ν’ αποτελέσουν το εφαλτήριο για να μια συγκροτημένη και μεθοδευμένη κίνηση, γιατί τα ποσταρίσματα είναι απλά ένα «αντάρτικο της στιγμής», που χάνεται ανάμεσα στα τόσα άλλα που τα πλημμυρίζουν. Μπορεί να το κάνει;
Ξέρω, είναι δύσκολο να τα βάλει κανείς με το «σύστημα». Όταν για μία γνώμη του Νικολαΐδη ο υιός Σαββίδης τον αποκάλεσε «υπαλληλάκο του Αλαφούζου», αντιλαμβάνεται κι ο πλέον ανυποψίαστος, ότι κανένας δεν θέλει να χάσει το «παιχνίδι», όταν το έχει στα χέρια του. Ουδείς σεβασμός για έναν πρωταθλητή Ευρώπης, που διαφωνεί μαζί μας. Στην Ελλάδα, όμως, κάποτε πρέπει να μετρηθούν και να αναμετρηθούν η ακατέργαστη σκέψη με την μεταλλαγμένη. Το bullying mind control των παραγόντων προς τους αφελείς, θα πρέπει να συντριβεί. Ο Ντέμης Νικολαϊδης is the man.
Γνωρίζω, επίσης, ότι το «σύστημα» μέσω του Τύπου κυρίως, εύκολα μπορεί ν’ αποδομήσει τον καθένα. Να τον κατατάξει στο περιθώριο, στην σφαίρα του «γραφικού», να τον χαρακτηρίσει αιθεροβάμονα κλπ. Το ξέρουμε όλοι κι ο Ντέμης το ξέρει. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», έγραψε ο Κάλβος, ωστόσο.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης πρέπει να προκαλέσει ένα ραντεβού με την ιστορία, όπως το έκανε ως ποδοσφαιριστής, για να σταματήσει πια, σ’ ένα ποδόσφαιρο που μυρίζει πτωμαΐνη, να μιλάμε για ηγεμονίες «Pax Olympiacana», «Paχ PAOKana», «Pax AEKana», «Pax Panathinaikana». Φτάνει. Πρέπει να προκαλέσει έναν «κρότο» ο Νικολαϊδης και στην παρέα του θα προστεθούν πολλοί, αυτό είναι σίγουρο. Άλλωστε, όπως λέει κι ο ποιητής «η καρδιά γράφει παραμύθια». Ας το τολμήσει.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο over all στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιεραρχία Θόδωρος Θεοδωρίδης, φυσικά γνώστης των «παιγνίων» του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, έχει ζωγραφίσει ένα graffiti για το ελληνικό ποδόσφαιρο κι ο Νικολαΐδης είναι «μέσα» σ’ αυτό. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και άλλα έντιμα παιδιά της θρυλικής γενιάς του 2004 που δεν πούλησαν την ψυχή τους στο διάολο. Θα επανέλθω.