Η ManUtd στην Β’ κατηγορία του Champions League

Αυτή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που κατέκτησε το τρόπαιο στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, δεν είναι ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Η συγκεκριμένη ομάδα και με την προσθήκη του Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς. Δεν είναι μέγεθος Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Γιουβέντους, Μπάγερν, Ατλέτικο Μαδρίτης. Ανήκει στην δεύτερη ταχύτητα των ευρωπαϊκών συλλόγων.
Ιστορικά, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ανήκει στα μεγάλα κλαμπ, εννοείται. Μιλάμε γι αυτή την Γιουνάιτεντ, που δεν αρέσει, που παίζει μόνο για να «κλέψει» το αποτέλεσμα κι όχι να το εκβιάσει. Η Ρεάλ, για παράδειγμα, είναι ένα τέτοιο μέγεθος, που παίζει πάντα παιχνίδι κυριαρχίας, είτε παίζει απέναντι στη Μπάγερν, είτε στη Μπαρτσελόνα. Η Μάντσεστερ έπαιξε με «στρατηγική» να φεύγει στην κόντρα, κόντρα στα παιδάκια του Άγιαξ.
Ενδεχομένως, με προσθήκες άλλων μεγάλων παικτών, η Γιουνάιτεντ να ξαναγίνει όπως επί Φέργκιουσον. Μπορεί. Αυτή, δεν μπορεί. Για να το θέσω διαφορετικά: Ποιος παίκτης αυτής της Μάντσεστερ έχει θέση στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ; Ο Ζλάταν, ο Ντε Χέα, ο Πογκμπά, έστω κι αν δεν είναι αυτός που γοήτευε στη Γιουβέντους και ίσως ο Άντερ Ερέρα. Ποιος άλλος; Ουδείς.
Κάνω από τώρα μία πρόβλεψη. Η Γιουνάιτεντ στο Τσάμπιοςν Λιγκ της προσεχούς σεζόν, αν παραμείνει με το ίδιο ρόστερ, μπορεί να μην προκριθεί από τους ομίλους, όσο «κυνικός» κι αν είναι ο Μουρίνιο. Όταν η επιθετική διαδικασία ξεκινάει από μια μακρινή μπαλιά για να κάνει κεφαλιά – πάσα ο Φελαϊνί ή όταν πρέπει να τρέξει στην κόντρα ο γρήγορος Ράσφορντ, η Μάντσεστερ γίνεται μια απλή, προβλέψιμη ομάδα.
Πριν τραυματιστεί ο Ζλάταν, η Μάντσεστερ ήταν ακόμα πιο προβλέψιμη, καθότι η μπάλα κυκλοφορούσε περισσότερη ώρα στον «αέρα» και δεν μιλάω για τα στημένα, όπου μαζί με το Φελαϊνί, τον Σμόλινγκ και τον Πογκμπά έδιναν πλεονέκτημα, αλλά κατά την επιθετική διαδικασία. Μία τέτοια Γιουνάιτεντ, προπονητές των μεγάλων κλαμπ, εύκολα την εξουδετερώνουν.
Αρέσει, όμως, αυτή η Μάντσεστερ; Όχι, δεν αρέσει. Δεν γοητεύει, δεν πείθει, δεν οδηγεί σε διαφυγή τον ποδοσφαιρόφιλο. Παίζει σε χαμηλές ταχύτητες, δεν κρατάει την μπάλα, δεν σχεδιάζει ξαφνιάσματα στην αντίπαλη άμυνα. Παίζει ένα κλασικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ‘60. Φυσικά και δεν θ’ ακυρώσω το Μουρίνιο, ουδείς επιτρέπεται να το κάνει. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο, θα δείξει αν έχει στερέψει από ιδέες όταν θα πάει στο «Μπερναμπέου», στο Μόναχο, στη Βαρκελώνη, στο Τορίνο.