Ας είμαστε ειλικρινείς. Το ποδόσφαιρο, ως κόπια της μητέρας πατρίδας έχει τελείως ξεχαρβαλωθεί και φως στον ορίζοντα δεν υπάρχει. Κι επάνω στο κουφάρι του, κάνουν τα τελευταία τους «παιχνίδια» οι πολιτικοί κι οι επενδυτές. Δεν υπάρχει σκεπτόμενος Έλληνας που να μην έχει πειστεί ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για το καλό της Ελλάδας και του ποδοσφαίρου, παρά μόνο για το ατομικό συμφέρον.
Δεν μπορείς ν’ αποσπάσεις το ποδόσφαιρο από την γενικότερη εικόνα της Ελλάδας, γιατί αυτοί που «παίζουν μπάλα» είναι επιφανείς του οικονομικού στάτους της χώρας και απλά χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για να επιτύχουν τους στόχους τους. Διότι το ποδόσφαιρο είναι μάζα, άρα πολιτική, άρα ψήφοι.
Η ιστορία, όπως είναι διαμορφωμένη θυμίζει εκείνη την ατάκα του ιεροδιδάσκαλου φιλόσοφου ανατολίτη Νασρεντίν Χότζα. «Κι εσύ, δίκαιο έχεις». Έτσι έλεγε στους μαθητές του. Όλοι είχαν δίκαιο. Κι ο ΠΑΟΚ έχει δίκαιο, γιατί τόσα χρόνια η Αθήνα τον «έκλεβε». Κι ο Παναθηναϊκός έχει δίκαιο, διότι ο Κύζας τον καταδίκασε σε αποκλεισμό στον ημιτελικό του κυπέλλου στην Τούμπα. Κι η ΑΕΚ έχει δίκαιο, γιατί δεν την άφησαν να πάρει πρωτάθλημα 20 χρόνια τώρα, κι ο Ολυμπιακός έχει δίκαιο γιατί κι αυτός έκανε δέκα χρόνια δίχως τίτλο.
Αφού, λοιπόν, όλοι έχουν δίκαιο, ποιος έχει το άδικο; Άδικο, δεν έχει κανένας, είναι η απάντηση. Διότι στην Ελλάδα, την ποδοσφαιρική, όλοι λειτουργούν με την «συγκριτική δικαιοσύνη». Όχι με τους νόμους και τους κανόνες, αλλά συγκριτικά και το απολαμβάνουν, μάλιστα. Η «ομαδούλα» να κερδίσει κι ας είναι με «πέτσινο»πέναλτι, είναι το δόγμα τους. Κι αν τους ρωτήσει γιατί, θα σου αναφέρουν χίλιες δυο περιπτώσεις που η ομάδα τους αδικήθηκε. Οπότε, το ένστικτο λειτουργεί εξισωτικά, οπότε, όλα καλά.
Υπάρχει λύση; Προφανώς και όχι, όταν δεν υπάρχει δηλητηριασμένη σκέψη. Υπάρχουν αντικειμενικοί; Προφανώς και «όχι». Διότι ο κάθε αντικειμενικός, άρα ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει θέση σήμερα στην Ελλάδα (και) την ποδοσφαιρική. Ένα δόγμα «η μαζί μας ή εχθρός μας» έχει εισβάλλει βίαια στο συνειδητό του οπαδού και τον κρατάει αιχμάλωτο. Από ποιόν; Μα, από αυτούς που (μέσω του Τύπου) ελέγχουν και κατευθύνουν τις σκέψεις των οπαδών.
Ας πούμε: όταν γίνεται δήλωση «ο Ίβιτς προσποιήθηκε τον τραυματία» και δεν καυτηριάζεται η ενέργεια του βλάκα της εξέδρας να πετάξει το μπουκάλι μπίρα, είναι ή δεν είναι αυτό απόλυτος έλεγχος της σκέψης; Αφήστε που το κουτάκι ήταν… άδειο, που σημαίνει ότι δεν… πόνεσε πολύ. Κι η είδηση θα σερβιριστεί ως… «σοκ». Θα ξυπνήσουν ποτέ οι οπαδοί των ομάδων, έτσι για να καταλήξουμε κάπου; Η απάντηση είναι «όχι». Γιατί δεν τους αφήνουν. Όπως γίνεται με την πλύση εγκεφάλου όλων των Ελλήνων, ότι τα μνημόνια θα μας σώσουν…