Ήταν το 1966 όταν παρακολουθούσε τον αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ Αγγλίας και Αργεντινής που συνέλαβε ο Kεν Άστον την ιδέα της κίτρινης και κόκκινης κάρτας για να τηρούνται τα αθλητικά προσχήματα κατά τη διάρκεια μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης. Στο παιχνίδι ήταν διαιτητής ένας Γερμανός, ο οποίος όταν αποφάσισε να αποβάλει έναν Αργεντίνο, ο παίκτης είτε δεν καταλάβαινε είτε έκανε ότι δεν καταλάβαινε τι του έλεγε ο ρέφερι!
Το επόμενο πρωί, ο Άστον σκεφτόταν ακόμα το αστείο περιστατικό την ώρα που οδηγούσε το αυτοκίνητό του, όπως κάθε άλλη μέρα. Και τότε ήταν που σταμάτησε στο φανάρι! Αναρωτήθηκε, λοιπόν, αν η αποτελεσματικότητα των χρωματιστών εναλλαγών του φαναριού από κίτρινο σε κόκκινο θα μπορούσε να μεταφερθεί και στο ποδόσφαιρο, ως τρόπος δηλαδή να αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η βούληση του διαιτητή. Έτσι κι έγινε!
Κάτω από τις δικές του εισηγήσεις ως μέλος της τεχνικής επιτροπής της FIFA, η Ομοσπονδία τελικά υιοθέτησε την πρότασή του, τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο. Κι έτσι σήμερα κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση χωρίς κόκκινες και κίτρινες κάρτες, όροι που έχουν χρησιμοποιούνται εξάλλου και στην ευρύτερη καθημερινή ζωή μας.
Κι όλα αυτά «εφευρέθηκαν» από τον Κεν Άστον, τον καταπληκτικό βρετανό διαιτητή που άφησε τεράστιες συνεισφορές στο ποδόσφαιρο, δίνοντας στη διαιτησία μία ξεχωριστή αύρα.
Ο διακεκριμένος διαιτητής, που εισηγήθηκε σημαντικές καινοτομίες στον τρόπο διεύθυνσης ενός ματς, έμεινε ταυτοχρόνως στην ποδοσφαιρική ιστορία και για έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου που ο ίδιος χαρακτήρισε αργότερα ως «ανεξέλεγκτο»: ο λόγος γίνεται για τη «Μάχη του Σαντιάγο» το 1962 ανάμεσα σε Χιλή και Ιταλία!