Ο -ισπανικής καταγωγής- Γάλλος δεξιός ακραίος αμυντικός Μανουέλ Αμορός γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1962, στη Νιμ, στη νότια Γαλλία. Έκανε 82 διεθνείς εμφανίσεις για τη Γαλλία και έπαιξε στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1984 και του 1992, αλλά και στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και του 1986. Σε συλλογικό επίπεδο, έπαιξε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του για τη Μονακό στη γαλλική πρώτη κατηγορία, ενώ αγωνίστηκε και για τη Μαρσέιγ αλλά και τη Λιόν. Παίζοντας για τη Μαρσέιγ, έχασε πέναλτι στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1991, όταν ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου κατέκτησε το τρόπαιο.
Ο Αμορός έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο το 1980 με τη φανέλα της Μονακό. Έπαιξε τον πρώτο αγώνα του στην πρώτη κατηγορία στις 26 Σεπτεμβρίου του 1980 εκτός έδρας εναντίον της Λαβάλ. Η καθιέρωσή του στη βασική ενδεκάδα των Μονεγάσκων ήταν άμεση και οι εμφανίσεις του μαζί τους τόσο καλές, ώστε το 1982 κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική Ανδρών! Έμεινε στο Πριγκηπάτο ως το 1989 και σε αυτό το διάστημα είχε 348 συμμετοχές με 42 γκολ. Πανηγύρισε την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων και ενός Κυπέλλου Γαλλίας και αναδείχθηκε Κορυφαίος Ποδοσφαιριστής της χώρας του για το 1986!
Επόμενος «σταθμός» του ήταν η Μαρσέιγ. Εκεί έμεινε για τέσσερις σεζόν, έχοντας 108 συμμετοχές με 2 τέρματα και κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα (ο τίτλος της περιόδου 1992/93 αφαιρέθηκε αργότερα λόγω παράνομων δραστηριοτήτων του προέδρου της, Μπερνάρ Ταπί) καθώς και το Τσάμπιονς Λιγκ του 1993, αν κι εκείνος δεν χρησιμοποιήθηκε στον τελικό κόντρα στη Μίλαν. Είχε αγωνιστεί με τους Μαρσεγιέζους στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης του 1991 εναντίον του Ερυθρού Αστέρα, ο οποίος κέρδισε το τρόπαιο στα πέναλτι, με τον ίδιο να χάνει την εκτέλεσή του στη διαδικασία.
Επόμενος σύλλογος μετά τη Μαρσέιγ ήταν η Λιόν. Αγωνίστηκε για δύο σεζόν στους «Γκον» απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη της τεχνικής ηγεσίας τους, έχοντας 66 συμμετοχές με 3 γκολ. Τελικά, επέστρεψε στη Μαρσέιγ και ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, έχοντας άλλες 16 παρουσίες με τα χρώματά της, κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλίκία 34 ετών, νικημένος από αρθρίτιδα. Συνολικά, αγωνίστηκε σε 461 παιχνίδια στην πρώτη κατηγορία της Γαλλίας, πετυχαίνοντας 41 γκολ.
Όσον αφορά την εθνική ομάδα, το ντεμπούτο του έγινε στις 23 Φεβρουαρίου του 1982, σ’ ένα φιλικό με την Ιταλία. Χρίστηκε 82 φορές διεθνής, και πέτυχε ένα γκολ. Συμμετείχε σε δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, αυτό του 1984 το οποίο κατέκτησε και σ’ αυτό του 1992, καθώς και σε ισάριθμα Παγκόσμια Κύπελλα, κατακτώντας την 3η θέση το 1982 και την 4η το 1986.
Στον ημιτελικό του 1982, στη «Νύχτα της Σεβίλλης», στο 89ο λεπτό του παιχνιδιού, δικό του σουτ εξοστρακίστηκε από το οριζόντιο δοκάρι των Δυτικογερμανών. Το ματς έληξε 1-1 και 3-3 στην παράταση, με τη Γαλλία να αποκλείεται στη διαδικασία, σ’ έναν από τους Καλύτερους Αγώνες στην Ιστορία του Θεσμού! Ψηφίστηκε ως ο Καλύτερος Δεξιός Αμυντικός αυτής της διοργάνωσης.Είχε αποβληθεί στον εναρκτήριο αγώνα της Γαλλίας, στο Euro του 1984, όταν θεωρήθηκε ότι χτύπησε από πίσω με κεφαλιά τον Δανό Γέσπερ Όλσεν (Jesper Olsen). Τιμωρήθηκε με 3 αγωνιστικές και επανήλθε, αναπληρωματικός στον τελικό.
Σήμερα, έχει αφοσιωθεί στην προπονητική. Στο παρελθόν κοουτσάρισε τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της Μπενίν και των Νήσων Κομόρος, ενώ διετέλεσε για ένα διάστημα βοηθός προπονητή του Κουβέιτ.