Η Παρασκευή 26 Ιανουαρίου ήταν μια πολύ σημαντική ημέρα, για το Ζοζέ Μουρίνιο, αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ήταν η ημέρα που ο αυτοχαρακτηριζόμενος (στο περίπου) “Special One” είχε τα γενέθλια του. Τον λατρεύεις ή τον μισείς (μέση λύση δεν υπάρχει, νομίζω), σ’ ένα πράγμα συμφωνούν άπαντες: Το ποδόσφαιρο όπως το ξέρουμε, δε θα ήταν ίδιο χωρίς εκείνον!
Ζοζέ Μουρίνιο. Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη ποδοσφαιρική προσωπικότητα της 20ετίας, μαζί με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Είτε τον λατρεύεις, είτε λατρεύεις να τον μισείς. Ο Πορτογάλος έγινε 55 Ιανουαρίων (κι όχι Μαΐων) και νομίζω είναι μια καλή στιγμή να πούμε δυο κουβέντες για εκείνον.
Μιλάμε για τον άνθρωπο που έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Πόρτο από το πουθενά! Και ξαφνικά βρέθηκε στην Τσέλσι του Ρομάν Αμπράμοβιτς που ξόδευε χρήματα για να ικανοποιήσει όλες του τις επιθυμίες. Κάπου εδώ να αναφέρουμε επιγραμματικά, την ιστορία από το “παρατσούκλι” του. Δεν είπε ποτέ κατά λέξη πως είναι ο “εκλεκτός”. Η ακριβής του τοποθέτηση ήταν πως, όποιος έχει κερδίσει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί να αισθάνεται εκλεκτός (Special), έτσι και γω λίγο εκλεκτός. Δε θέλουν και πολύ οι Άγγλοι να βγάλουν τίτλο, οπότε πάρε το “Special One”.
Μέχρι το βράδυ της 22ας Μαΐου 2010, έμοιαζε να έχει την τέλεια καριέρα. Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο, δημιουργός της σπουδαίας Τσέλσι που έφτανε για πλάκα ως τους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ κι έπαιρνε τα πρωταθλήματα από τον Φέργκιουσον κι από κει στην Ίντερ την οποία έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια! Οι παίκτες να τον λατρεύουν σα Θεό τους. Όποιος έλεγε το αντίθετο (κάτι Τζέρεμι στην Τσέλσι ή Μαντσίνι στην Ίντερ, έφευγαν το ίδιο βράδυ γιουχαρισμένοι από τους οπαδούς τους). Και η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στο γήπεδο που πήρε το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ της καριέρας του, να γίνει και η μεγάλη του αποτυχία. Το “Σαντιάγκο Μπερναμπέου”.
Το ίδιο καλοκαίρι (2010) συμφώνησε να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ν’ αναλάβει να κοουτσάρει τον Κριστιάνο, τον Κακά και τους άλλους αστέρες τους οποίους μάζευε ο Πέρεθ γιαν κοντράρει την τρομερή Μπάρτσα του Γκουαρδιόλα. Όλα κι όλα. Ότι και να πεις για το Μουρίνιο, ποτέ δε φοβόταν να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Το 2004 το είπε όταν πήγε στην Τσέλσι: “Αν ήθελα σιγουριά, θα καθόμουν στην Πόρτο. Ο Θεός κι ακριβώς από κάτω του εγώ με το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ αγκαλιά”. Δε φοβήθηκε να πάει να παίξει στα ίσια την (ίσως) κορυφαία ομάδα της ιστορίας. Την Μπάρτσα του Πεπ. Για μερικούς τα κατάφερε καλά, γι’ άλλους όχι. Βλέπετε ποτέ δεν του συγχώρησαν ότι δεν κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, παρόλο που έφτανε πάντα ως τους “4”.
Μετά από λίγο, μας τελείωσε και η “Βασίλισσα”. Επιστροφή στο Λονδίνο. Στα “σίγουρα” του “Στάμφορντ Μπριτζ”. Τίτλος και πάλι με την Τσέλσι! Αζάρ, Κόστα, Φάμπρεγας να “πίνουν νερό” στ’ όνομα του Πορτογάλου. Την δεύτερη χρονιά, η απόλυτη καταστροφή. Έφυγε διωγμένος, κακήν κακώς.
Πέρσι το καλοκαίρι ήρθε η ώρα ν’ αναλάβει τη Γιουνάιτεντ. Για κάποιους ήταν της μοίρας του γραφτό, να διαδεχθεί τον Φέργκιουσον. Άλλωστε και ο ίδιος ο Σερ Άλεξ ποτέ δεν το έκρυψε πως αυτόν ήθελε για διάδοχο του. Και πάλι απέναντι του βρίσκει τον Γκουαρδιόλα, με τη Σίτι του. Το θέλει ο “Θεός του ποδοσφαίρου” (αν υπάρχει τέτοιος), αυτοί οι δυο, οι απόλυτοι θιασωτές των δυο εκδοχών ποδοσφαίρου, του Pro-Active (κατοχής και επιθετικότητας) και του Re-Active (αμυντικογενής προσέγγιση με βάση στην τήρηση των τακτικών θέσων στο γήπεδο) να βρίσκονται συχνά-πυκνά.
Θα καταφέρει ο Ζοζέ να βγει νικητής; Μέχρι τώρα τα δείγματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Το μέλλον θα δείξει σίγουρα. Και να είμαστε όλοι σίγουροι, πως αν τα καταφέρει, θα το πανηγυρίσει δεόντος. Όπως τότε στο “Καμπ Νου” στις 28 Απριλίου 2010, με την “τσουλήθρα” μπροστά στους οπαδούς της Μπαρτσελόνα.
Χρόνια Πολλά Ζοζέ!