Ο Βαγγέλης Μαρινάκης παραπέμφθηκε να δικαστεί, όπως και άλλοι 27, μετά από απόφαση του Συμβουλίου των Εφετών. Τι σημαίνει, όμως, ότι παραπέμφθηκε να δικαστεί; Ότι θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Λοιπόν, από πότε ο κάθε κατηγορούμενος είναι και ένοχος?
Μόλις διέρρευσε η απόφαση του Συμβουλίου των Εφετών, προκλήθηκε ένας ανηλεής «βομβαρδισμός» των συνειδήσεων των φιλάθλων και μη, από τον Τύπο. Η μια μερίδα, «οι απ’ δω», καταδίκασαν ήδη το Μαρινάκη. Ξέρετε, το πληκτρολόγιο… καταδικάζει με τον… τρόπο του ανθρώπους, πριν καν κάτσουν στο εδώλιο.
Από την άλλη, «οι απ εκεί», πανηγύριζαν ότι οι βαριές κατηγορίες εναντίον του Βαγγέλη Μαρινάκη δεν υφίστανται, καθότι η «εγκληματική οργάνωση» έγινε «συμμορία». Τον αθώωσαν, δηλαδή. Κι αυτοί, πριν καν γίνει η δίκη. Στην πραγματικότητα και οι μεν και οι δε, διατήρησαν το αρρωστημένο συνειδησιακό περιβάλλον, το οποίο οι ίδιοι διαμόρφωσαν στους αναγνώστες τους.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κοινή λογική, παρά μόνο κατευθυνόμενη λογική. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος γνωρίζει ότι η διαδικασία στην προκειμένη περίπτωση είναι η δικαστική αίθουσα. Θα γίνει μία κανονική δίκη και οι δικαστές θα βγάλουν μία απόφαση.
Η κατευθυνόμενη λογική έχει προαποφασίσει και τι θα επακολουθήσει της δίκης, πάντα σε επικοινωνιακό επίπεδο. Αν ο Μαρινάκης καταδικαστεί, οι μία πλευρά θα μιλάει για την «μεγάλη δικαίωση» και η άλλη, για «μέγα σκάνδαλο» της δικαιοσύνης.
Αν ο Μαρινάκης, αθωωθεί, ακριβώς το αντίστροφο. Πόσες και πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει για «μεγάλα σκάνδαλα της δικαιοσύνης»; Το ζητούμενο, συνεπώς, δεν είναι η απόφαση που θα βγάλουν οι δικαστές, αλλά πως με κατάλληλα «επικοινωνιακά τρικ», θα την «σερβίρουν» σ’ ένα καταθλιπτικό λαό, που δεν πιστεύει σε τίποτα, πια κι έχει (έως και πρώτο ιδανικό του) το Μαρινάκη, τον Ολυμπιακό, το Μελισσανίδη, τον ΠΑΟΚ, το Σαββίδη κλπ.
Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα βγάλουν οι δικαστές για το Βαγγέλη Μαρινάκη και τους άλλους 27, το τραγικό της ιστορίας, που φανερώνει και την ψυχολογική αποσταθεροποίηση των Ελλήνων, είναι ότι αυτοί του Ολυμπιακού τον έχουν αθωώσει στη συνείδησή τους και όλοι οι υπόλοιποι τον καταδίκασαν.
Τέτοιες στιγμές είναι που λυπάσαι που αυτός ο λαός δεν γνωρίζει τις μεγάλες κουβέντες του Καζαντζάκη, «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Αυτός ο λαός είναι «ελεύθερος» στη χειραγώγηση της σκέψης του. Αν τον είχαν μορφώσει με Καζαντζάκη, δε θα ήταν, όμως…