Άκου Ανθρωπάκο, είσαι αετός χωρίς φτερά

Όλα όσα έγιναν στον τελικό ΠΑΟΚ – ΑΕΚ 2-1, από τα θλιβερά επεισόδια μέχρι το οφ σάιντ γκολ της νίκης, φέρνουν στο μυαλό το βιβλίο – μνημείο ζωής του Βίλχεμ Ράιχ με τον τίτλο «Άκου, Ανθρωπάκο», το οποίο είναι γραμμένο το 1946, αλλά επίκαιρο από ποτέ. Είναι μία ωδή στην παραπλάνηση που δέχεται ο «Ανθρωπάκος», ο οπαδός στην προκειμένη περίπτωση. Μία ωδή στον έλεγχο της σκέψης του.
Απευθύνομαι σε σένα, ρε… φιλαράκο, που πήγες στο Βόλο να σκοτωθείς με τους «απέναντι». Σ’ εσένα που δεν ενδιαφέρεσαι αν η ομάδα σου νίκησε με «πέτσινο» πέναλτι. Σε σένα που έχεις υποστεί τέτοιο mind control, που γουστάρεις την σκλαβιά του νου σου και δεν θα γίνεις ποτέ ελεύθερος άνθρωπος, γιατί συνήθισες στην ποδηγέτηση και το δηλητήριο στη φλέβα σου.
Κι η συνήθεια είναι κακό πράγμα. Και δεν θα ξυπνήσεις ποτέ, αν δεν αποτάξεις στην θλιβερή καθημερινότητά που σου προσφέρουν τα διάφορα «Survivor». Και ξέρεις τι σου γράφει ο Ράιχ, φιλαράκο; Ότι δεν θα γίνει ποτέ αετός. Είσαι ένας «δικέφαλος αετός» (οπαδός της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ), αλλά δεν έχεις την αίσθηση ελευθερίας του αετού. Κάτι σαν «αετός χωρίς φτερά», που έγραψε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και συνέθεσε τον κάτι σαν «εθνικό ύμνο» ο Μάνος Χατζιδάκις.
Άκου, λοιπόν, φιλαράκο, τι έγραψε για σένα ο Ράιχ. Δυο λεπτά δουλειά είναι, μη βαρεθείς. Κι εσύ έχεις έναν Ράιχ μέσα σου, αλλά σε κρατούν σε καταστολή και δεν σε αφήνουν να τον βγάλεις. Γιατί αν τον βγάλεις, κινδυνεύουν από σένα.
Άκου: «Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου». Και συνεχίζει:
Άκου, ρε φιλαράκο: «Δε σʼ αγαπούν φιλαράκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν».
Άκου, ρε, φιλαράκο: «Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”».
Άκου, ρε, φιλαράκο: «Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου».
Άκου ρε, φιλαράκο: «Δεν θέλεις να γίνεις αητός, ανθρωπάκο. Γι’ αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι’ έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να’ σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ’ έμαθαν και να ωρύεσαι «Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!». Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι’ ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσάνε τα κοτόπουλά σου».