Είναι πολύ σπάνιο στον ελληνικό αθλητισμό του σήμερα να βρεις κάποιον παράγοντα που θα είναι αρεστός στους πάντες. Που δεν θα τον έχει κακολογήσει κανείς αντίπαλος. Που κανείς δεν θα έχει να του προσάψει κάτι άσχημο. Παράλληλα είναι πολύ σπάνιο και ο ίδιος να μην έχει πειράξει κουνούπι. Να μην έχει μπλεχτεί σε κάποιο σκάνδαλο. Να φέρεται άψογα σε όλους. Κι όμως αυτό το κατάφερε ο σπουδαίος Παύλος Γιαννακόπουλος.
Ευεργέτης του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού αρχικά και εν συνεχεία του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Ότι έπιανε το μετέτρεπε σε χρυσό. Από εχθές, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος δεν βρίσκεται στη ζωή σκορπώντας ανείπωτη θλίψη σε όλους. Απώλεια από τις ελάχιστες στον Ελληνικό και ευρωπαϊκό αθλητισμό.
Αν αναρωτιέστε πως κατάφερε από τα… πέτρινα χρόνια να φτάσει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ η απάντηση είναι μία. Αγάπαγε χωρίς ανταλλάγματα. Όπως είναι η αγνή και πραγματική αγάπη. Εδινε χωρίς να περιμένει να επιστραφούν τα χρήματά του πίσω. Με λίγα λόγια είδε την ομάδα της καρδιάς του οπαδικά και όχι εμπορικά.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος χαρακτηρίστηκε ως ο «πατριάρχης» της ελληνικής βιομηχανίας και όχι άδικα. Ιδρυτής της «Βιανέξ», μεγαλύτερης φαρμακευτικής εταιρίας στην Ελλάδα και από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι παγκόσμιοι κολοσσοί του φαρμάκου θέλησαν να συνεργαστούν μαζί του.
«Αρρωστος» Παναθηναϊκός, όπως και τα αδέρφια του Θανάσης και Κώστας. Ο δεύτερος απεβίωσε πριν από δύο μήνες. Έλεγε στον πατέρα του από μικρός να κάνει ότι αγγαρεία θέλει μαζί με τα αδέρφια του αρκεί να τους πάει την Κυριακή στο γήπεδο να δουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Το 1987 αναλαμβάνει τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και μαζί με τα αδέρφια του ξεκινάνε το χτίσιμο του μπασκετικού τμήματος. Εκείνη την χρονιά η Εθνική κατακτάει το Ευρωπαϊκό και βγάζει τη χώρα μας από την αφάνεια. Παράλληλα αυξάνει κατακόρυφα τους λάτρεις του αθλήματος.
Το 1992 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αυτονομήθηκε ως επαγγελματική και ανέλαβε τη διοίκησή της.
Από το 1998 που κατακτάει η ομάδα το πρώτο της πρωτάθλημα με αυτόν στο… κεφάλι ακολούθησαν μέχρι σήμερα άλλα 14 πρωταθλήματα.
Κάτι που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος για τον Παύλο Γιαννακόπουλο είναι ότι με το που ανέλαβε το μπασκετικό τμήμα και έχοντας σύμμαχο την… τρέλα του για την ομάδα ζήτησε να του φέρουν τον Μάτζικ Τζόνσον από το ΝΒΑ, τον οποίο είχε δει σε ένα All Star Game και του άρεσε τρομερά. Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο, αλλά μια χρονιά αργότερα ο κόουτς Κυρίτσης καταφέρνει να φέρει από το Κλίβελαντ τον Εντγκαρ Τζόουνς. Αξιόλογος, αλλά δεν μπορούσε να συγκριθεί σαν μέγεθος με τον Τζόνσον. Δεύτερη τεράστια επιτυχία η έλευση του Νίκου Γκάλη, που αλλάζει το επίπεδο του συλλόγου. Ακολούθησαν μερικές εμβληματικές μορφές όπως ο Βράνκοβιτς, ο Μποντίρογκα, ο Σκοτ, ο Κόμαζετς, ο Ράτζα , αλλά και η αφρόκρεμα του ελληνικού μπάσκετ. Η στιγμή της μεγάλης δικαίωσης, όμως, ήρθε το 1996 όπου καταφέρνει να φέρει στην ομάδα τον τεράστιο Ντομινίκ Ουίλκινς από την άλλη μεριά του Ατλαντικού και με αυτόν μπροστάρη κατακτάει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στο Παρίσι. Ακολούθησαν ως γνωστόν ακόμα πέντε.
«Η τρέλα μου είναι ακριβή, αλλά δεν με νοιάζει. Για μένα είναι χόμπι και όχι επιχείρηση. Αλλοι τρώνε τα λεφτά τους στον τζόγο, στα μπουζούκια και τις γυναίκες. Εγώ τα τρώω στον Παναθηναϊκό», είχε δηλώσει μεταξύ άλλων.
Μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με τον σύλλογο αποφασίζει το 2012 να αποχωρήσει και παραδίδει τα σκήπτρα στον γιό του, Δημήτρη έχοντας στην τεράστια συλλογή του 29 τρόπαια, παγκόσμια καταξίωση και αναγνώριση όσο ελάχιστοι στο χώρο.
Ένα είναι το σίγουρο. Δεν θα τον ξεχάσει κανείς!